Je hoeft iets niet te begrijpen of zelf te voelen om het te accepteren. Gister las ik een artikel in de krant over transgenders en het gebrek aan begrip voor deze specifieke groep. Hoe is het mogelijk dat er mensen zijn die dat afkeuren, denk ik dan. Jij staat niet in hun schoenen, wat weet jij nou. En zo denk ik over alles waar ik zelf geen weet van heb. En ja, soms trek ik ook mijn wenkbrauwen van verbazing op als ik heel eerlijk ben. Maar ik sta niet in hun schoenen.
Zolang je een ander geen schade berokkend, want dat is mijn enige voorwaarde, is het mij ruig.
Waarom wil je je haar pimpelpaars verven, twintig piercings nemen of die ene geliefde kiezen. Omdat het jou het beste past, lekker zelf weten dus. Hoe saai zou de wereld eruitzien zonder hen allemaal. De excentrieke, andersdenkenden en bijzondere paradijsvogels op deze wereld hebben ongetwijfeld ook wel iets te vinden van mijn doorsnee huis-tuin en keukenleven. En mijn huis-tuin en keuken uiterlijk. Als we dan toch aan een stukje omdenken gaan doen. Mijn leven moet absoluut slaapverwekkend zijn vanuit hun perspectief.
Criminaliteit
Maar daar vinden ze niks van, ze laten mij ook zijn wie ik ben.
Ik zei het al eerder en dat blijf ik doen, ook al is het een minuscule druppel op een enorme gloeiende plaat. Elk mens heeft het recht te doen wat hij zelf wil, zolang een ander daar geen hinder van ondervind. Laten we intolerant zijn tegenover criminaliteit, vervuilend tuig en oplichters die het op de kwetsbaren onder ons hebben voorzien. Sexisten en vrouwengraaiers. De dieven en de vernielers. Maar laten we vooral iedereen die zich door de worstelingen van het dagelijks leven heen proberen te vechten, omdat ze wellicht niet aan het ‘algemeen geaccepteerde beeld’ voldoen, lekker met rust laten.
Die hebben het tenslotte al zwaar genoeg