Veel van jullie weten dat ik binnenkort mag shinen in een tijdschrift, ik heb iedereen zo ongeveer bedolven onder de berichten `;-) Bijzondere dingen behoren nou eenmaal bijzondere aandacht te krijgen. Ik deel mijn misere dus deel ik ook de mooiigheid. En wat dat shinen betreft: ik heb de foto zelf nog niet gezien he?! Hij kan ook gruwelijk zijn.
Heel lang had ik een hekel aan mijn eigen gezicht op foto’s, ik vond dat die enorme glimlach afbreuk deed aan het complete plaatje. De foto’s waarop je ziet dat ik mijn lach probeer tegen te houden zijn legio. Die zijn pas echt gruwelijk. Waarom deed ik dat toch. Tegenwoordig laat ik hem gewoon maar gaan, die smile, het is nou eenmaal wie ik ben en hij past bij me.
Ik ben geen meisje-meisje. Aan make-up doe ik maar zelden en mijn haar heeft een willetje van zichzelf, ook daar doe ik maar zelden iets aan. Ik ben tevreden over hoe ik er ‘eau naturel’ uit zie, zelfs nu ik wat ouder wordt. Opmaken vind ik vooral gedoe. Het zit nooit zoals ik wil en loopt uit waar ik het niet wil. Beter om het er maar helemaal niet op te smeren 🙂
Make-up
Dat ik deze keer door iemand onder handen werd genomen die uit de losse pols ( echt) van alles op mijn toet smeerde en ik er ineens heel mooi uit zag ( dank je wel Wilma) was een absoluut cadeautje. Ondanks die tevredenheid met dat ‘gewone Cynt-hoofd’ was dit echt heel leuk, en vol verbazing zat ik naar mezelf te kijken.
Tijdens de shoot zelf kwam het aloude gedoe weer om de hoek kijken. ‘Je ogen verdwijnen als je lacht, en de kleur is zo prachtig. Zonde is dat’, zei de fotograaf. Ik weet het, ik kan het niet helpen. Hij heeft het uiteindelijk maar opgegeven. ‘Laat hem maar gaan Cynthia’ 🙂
Sorry Robert, can’t help myself.
De foto laat nog even op zich wachten, maar ik krijg hem zelf ook na publicatie. Superleuk. Ik ben echt ongelofelijk nieuwsgierig welke het is geworden, en of ik moet slikken omdat die glimlach weer volop aanwezig is. Nog even nachtjes tellen tot week 44.