Zorgen

‘Wat doe je nou eigenlijk de hele dag’, zegt hij. Ik schiet in de lach. Ik realiseer me heel goed dat mijn baan wat vaag is voor de meeste mensen. Ik probeer het vaak uit te leggen, vol hartstocht, juist omdat ik mijn baan zo prachtig vind. Maar het is verre van simpel omdat het zo breed is. Het is als een paraplu.

Ik vul mijn tijd met zorgen voor anderen. Voor al die mensen die even niet meer thuis kunnen wonen. Voor even of voor altijd. Oude mensen, jonge mensen, zieke mensen. Kwetsbaar en afhankelijk, afhankelijk van anderen. Je zou verdwalen in dat zorgbos, dat soms ondoordringbare woud. Het heeft mij jaren gekost om het te doorgronden en soms verdwaal ook ik nog weleens omdat de regels constant worden aangepast.

In de twee jaar dat ik in deze functie werk werden er een korte periode een vervangend manager en een reïntegrerende collega aan ons team toegevoegd. Die waren oprecht verbaasd over de diversiteit aan taken en de hoeveelheid ervan 🙂 ‘Jullie zijn echt heel erg druk ‘, hadden ze vol verbazing gezegd, en daar moesten wij dan weer om grinniken.

Triageren

Indicaties aanvragen, crisismeldingen beoordelen en nog diezelfde dag een veilige plek zien te vinden. Triageren van kortdurende opnames, beoordelen welke van de spoedaanvragen de meeste haast heeft en ladingen mensen te woord staan en de juiste kant opsturen. 

We hebben dagelijks contact met artsen, casemanagers, huisartsen en ziekenhuizen. Met collega verpleegkundigen, bezorgde partners of kinderen van. Met het CIZ, het DOC team en zorgkantoren. Met allerlei andere zorgorganisaties, ook met buitenlandse of de alarmcentrales, want meldingen van nederlanders met een zorgvraag komen ook bij ons binnen. En dan zijn er nog de vragen die vanuit de eigen organisatie langs dwalen, soms in stromen tegelijk. 

Het is complex en veelomvattend, de druk en de verantwoordelijkheid liggen hoog. 

Zorgbemiddelaar zijn is oprecht prachtig