Afgelopen nacht lag ik wakker. Nou ben ik heerlijk op vakantie, dus lekker belangrijk zal je denken. Maar ik lag wakker van een ingezonden brief van een dame over de druk in de zorg. De volledige respectloze manier waarop er gesproken wordt over die werkdruk, zonder echt op feiten gebaseerde informatie te verstrekken, raakte me diep.
In alle eerlijkheid heb ik echt wel getwijfeld of ik er überhaupt aandacht aan zou besteden. Maar waar zoveel krom is, kan ik niet anders dan mijn stem te laten horen.
Ze schrijft: Na deze ‘klus’ gingen ze aan de koffie met koek of gebak. Alleen het feit dat zorgen voor een ander mens als een klus wordt omschreven, is op zich al denigrerend. Maar het afdoen als iets wat blijkbaar een onnozel klusje is, want zo schrijft ze het, is ongelofelijk beledigend.
Beste schrijfster, je hebt geen idee, werkelijk waar niet.
Met minder handen
En dan benoem je dat er in de zorg niet wordt overgewerkt? Regelmatig gebeurt het dat er zieken zijn, dus sta je in de dagdienst met een bezetting die zonder die zieke al te krap was. En omdat het geen rapportje is dat gemaakt moet worden, verzet je dezelfde hoeveelheid werk, alleen met minder handen. Even een dagje wat werk uitstellen, dat lukt dus niet. Want we zorgen voor mensen, laat dat duidelijk zijn.
Geliefden, opa’s of kinderen.
Avond of nachtdienst ziek? Doorwerken dan maar, want waar vind je zo snel vervanging? Weekenden, nachten en feestdagen. Als jij thuis op de bank zit, wordt er door ons gewoon doorgewerkt. Reeksen van zeven nachten, gebroken diensten of acht dagen achter elkaar werken was echt geen uitzondering. Dat is de laatste jaren zeker verbeterd, maar nog steeds worden de gaten in het rooster gevuld met extra diensten. Ik heb collega’s die omkomen in de overuren, dus die bewering van u klopt ook van geen kant. Meestal werken we door tot we echt omvallen, want je wilt je collega’s niet laten zitten. Dus weer een extra dienst, weer een extra weekeind werken. En dan heb ik het nog niet over het drama dat ‘de vakantieperiode’ heet.
En niet alleen in de ziekenhuizen is er die druk. Voor het gemak vergeet je dat er ook een enorme druk was in de thuiszorg, in de verpleeghuizen en in de thuiszorg. Wat wordt en is er enorm hard gewerkt, door iedereen.
Wanhoop van de verpleegkundige
Een paar weken terug lag ik toevallig zelf even in het ziekenhuis. Een hele zieke dame naast mij had die nacht enorm veel zorg nodig. Ik voelde de wanhoop van de verpleegkundige, die hele lange nacht. Want al haar tijd ging op aan deze dame. Maar de rest van de afdeling had ook zorg nodig en ze had maar twee handen. Dat beeld wat je schetst van kletsende, koffiedrinkende verpleegkundigen die niets te doen hebben, ik herken het niet. Van mezelf niet en als patiënt niet.
Beste Janet, het is onwetendheid vanuit jou, dat kan niet anders. Ik stel voor om eens een dag mee te lopen. Zodat je alle ellende, de dood, en het vaak onnoemelijke verdriet te zien krijgt, wat wij dagelijks te verstouwen krijgen. Jaar na jaar na jaar. Dat kletsen met elkaar heeft een functie? Het is een manier om om te kunnen gaan met alle ellende.
September 2020 schreef ik bovenstaande brief en zond hem naar de metro. Diezelfde dag stond hij in de krant. En nog steeds voel ik de kolkende emotie diep van binnen als ik hem weer eens teruglees. Vel geen oordeel als je geen idee hebt, akelige ongenuanceerde woorden zetten niet alleen jou zelf in een lelijk spotlicht.