Ik heb nogal een ruige week achter de rug. Mijn gezondheid laat wat te wensen over en er zijn nog wat losse eindjes die ze aan het onderzoeken zijn. En die uitslagen duren altijd wat. Maar als je je lamlendig voelt in je lijf, en je niet precies weet wat er gaande is, houd dat je nogal bezig. Ik had ernstig behoefte aan wat afleiding.
Nu is er in ons dorp steeds meer te beleven, en een aantal leuke bandjes vroegen gisteravond om aandacht. Deze band stond al een poosje op mijn verlanglijstje en puur toevallig kreeg ik van iemand kaartjes. De keuze was dus snel gemaakt. Want ook het zaaltje waar ze speelden heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Ik leerde er 37 jaar geleden de liefste kennen tijdens een concert van `Herman Brood, toen het zaaltje nog Donkey Shot heette, en ik nog maar een schaap van 15 jaar oud was.
Bandje
Vanaf de eerste noten was ik verkocht. Wat een zaligheid. Je hoeft geen Johnny Cash fan te zijn om van deze tributeband gecharmeerd te zijn. Ingetogen en volle bak swingen wisselden elkaar in hoog tempo af. Ik ben altijd dol op bands die zelf overduidelijk genieten van wat ze doen. Die staan op zo’n podium, en gaan op in de muziek die ze maken. Niks geen routine of standaard afdraaien van een kunstje( echt, ik ken ze)
Boys named sue sleepten me mee
Ik kende maar een paar nummers maar stond als een spons alles in me op te nemen. Hun samenspel, gitaren, zang en mondharmonica klonken fantastisch en wat een energie spatte eraf. Missie geslaagd!