Vanmorgen las ik een post op #LinkedIn die bij mij een vloedgolf van oude herinneringen losmaakte. De post ging over studiekeuzes, over het schoolniveau van je kinderen en de waarde die er in deze maatschappij aan wordt gehangen.
Kijk maar naar de Cito-toets. Of naar de standaard vragen die je krijgt op verjaardagen of feestjes, en het gewicht dat er aan ‘makkelijk leren’ wordt gehangen. Dat is simpelweg boffen en zegt niets over iemands karakter.
Die hele schooltijd van onze kinderen heb ik getracht ze bewust te maken van hun eigen keuzes. Dat het van belang is dat ze happy zijn met de weg die ze inslaan. Niet om tegemoet te komen aan huize hoge verwachtingen, van henzelf of anderen, we wilden dat ze zelf hun pad bepaalden.
Mijn schooltijd was geen fijne, ook omdat ik nogal een laatbloeier ben. dat wilde ik onze meiden besparen.
We stimuleerden ze om hun best te doen, en alles uit hun vermogens te halen. Maar niet ten koste van. En alle twee vinden ze daarin hun eigen weg. Dat middelbare school diploma vond ik belangrijk, het is tegenwoordig een vereiste om die af te maken, maar het niveau vond ik niet van belang. Wij wilden boven alles dat ze happy waren met waar ze hun dagen mee vulden.
Je kan je tijdens je hele leven nog ontwikkelen of een studie oppakken, als je je als mens een beetje ontwikkeld hebt, en weet wie je bent.
Studie
En natuurlijk zijn er verkeerde keuzes gemaakt, zijn er heel wat tranen vergoten als het niet lukte, en voelden ze zich onder druk gezet omdat ik zat te jagen over dat huiswerk. Heb je wel geleerd. Moet je niet nog even…. Na dat eerste diploma heb ik ze los gelaten, vanaf dat moment bepaalden ze hun eigen richting.
Zolang je nog geen hypotheek of andere lasten hebt ligt de wereld aan je voeten, en kan je simpelweg veranderen wat niet goed voelt. Als je eenmaal een eigen plek hebt wordt dat iets minder simpel ( maar nog steeds niet onmogelijk)
En ook die keuze ging niet vanzelf, echt niet, het leven zit tenslotte vol met worstelingen. En dat blijft ook zo. Maar wat ben ik trots op onze meiden. Op wat ze doen maar vooral ook wie ze zijn geworden. Ze ontwikkelden zich tot mooie mensen, met oog voor een ander en met een fijn sociaal netwerk. Beide werken ze op een plek waar ze graag gezien worden, waar ze zich verder mogen en kunnen ontwikkelen tot meer en beter.
Deze mams is een gezegend mens.