Een vreemde eend tussen heel veel zwanen

Nog niet zo lang geleden las ik een artikel over buitenbeentjes en het maakte diepe indruk. Zelf voelde ik me ook zo’n buitenbeentje, ik paste gewoon niet. Ik voelde me een vreemde eend tussen heel veel prachtige zwanen om maar een vergelijking te maken. 

En geloof het of niet, maar ik worstelde het grootste deel van mijn leven met mijn onzekerheid. Ik had mezelf gewoon niet zo hoog zitten en bleef onveranderlijk streng. Naast alle overweldigende onzekerheden tijdens mijn puberjaren, leek ik dat gevoel daarna eenvoudigweg niet van me af te kunnen schudden. Het bleef maar aan me hangen. Mezelf kwetsbaar opstellen lukte niet, dus bleef ik op afstand, dat was vele malen eenvoudiger. 

De keren dat ik tijdens mijn leven een dagboek heb weggegooid zijn ontelbaar, want om mijn zielenroerselen op te schrijven was een gedurfde stap. Na het teruglezen van sommige passages, verscheurde ik het steeds weer in duizend stukjes. Al die gevoelens die daar open en bloot op papier stonden was voor mij veel te confronterend. In plaats daarvan verslond ik de boeken van anderen. Fictie of een biografie, het maakte me niet uit. Als het verhaal me meteen pakte was het goed. Dan zat ik heerlijk verstopt, weg van die echte wereld.

Dagboek

Tot mijn schrijfdrang te groot werd en ik mijn zielenroerselen naar een schrijvende schoolvriendin stuurde, eentje die ver weg woont. Mocht ze het gruwelijk vinden dan hoefde ik niet bang te zijn om haar de volgende dag bij de super tegen te komen. Voor mij de meest passende manier om kwetsbaar zijn, kwetsbaar met voldoende afstand. 

Zij moedigde me aan om door te schrijven en na een poosje besloot ik een schrijf workshop te volgen. Alle aanwezige schrijvers hadden razend interessante ideeën voor een boek, zij hadden stuk voor stuk heftige dingen meegemaakt. Ik voelde me wel een tikkie misplaatst, om heel eerlijk te zijn, met mijn lullige idee om een thriller te schrijven. Een zelfverzonnen, nietszeggend verhaaltje dat ik uit mijn duim ging zuigen. Ik voelde mijn onzekerheid weer de kop op steken en was onder de indruk van alles wat ik om me heen hoorde. 

Aan het eind van de middag kreeg ik mijn manuscript terug, inclusief feedback. Er stonden grote kruizen door overtollige tekst, en het verbaasde me oprecht hoe pijnlijk ik dat vond. Weer die kwetsbaarheid die ik onder ogen moest zien. Maar deze redacteur stuurde me tegelijkertijd de juiste richting op, en benadrukte wat wel goed was. ‘Je kan echt schrijven, zei ze, dus je moet doorzetten’. 

Over een paar weken wordt mijn eerste bundel uitgegeven en ook die thriller wordt een echt boek. Ik ben zoveel meer geworden dan ik was, dan ik ooit dacht te worden.

Het schrijven, het heeft me zo veel gebracht. Want eindelijk schrijf ik in dat dagboek, alleen een beetje anders. Precies zoals ik ben.