Een vreemde eend tussen heel veel zwanen.

Je tijdens je puberjaren buitengesloten voelen, wanneer je er zo graag bij wil horen, ik las er vanmorgen een artikel over en het maakte diepe indruk op me. Zelf voelde ik me ook zo’n buitenbeentje, ik paste gewoon niet. Ik voelde me een vreemde eend tussen heel veel prachtige zwanen, om maar een vergelijking te maken. Zelfvertrouwen, ik ontbeerde het.

En geloof het of niet, maar ik worstelde het grootste deel van mijn leven met mijn onzekerheid. Ik had mezelf gewoon niet zo hoog zitten, ik bleef onveranderlijk streng voor mezelf. Naast alle overweldigende onzekerheden tijdens mijn puberjaren en de middelbare schooltijd, die ik vreselijk vond, leek ik dat gevoel daarna eenvoudigweg niet van me af te kunnen schudden. Het bleef maar aan me hangen. Mezelf kwetsbaar opstellen bleef een dingetje, dus bleef ik maar op afstand, dat was vele malen eenvoudiger.

Dagboek

De keren dat ik tijdens mijn leven aan een dagboek ben begonnen zijn ontelbaar, al mijn zielenroerselen opschrijven was voor mij een gedurfde stap. Maar na het teruglezen van sommige passages, verscheurde ik het altijd in duizend stukjes. Al die gevoelens die daar open en bloot op papier stonden was voor mij veel te confronterend. In plaats daarvan verslond ik boeken met verhalen van anderen, fictie, non-fictie het maakte me niet uit. Als het verhaal me meteen pakte was het goed. Dan moest de wereld me bij tijd en wijlen uit mijn boek brullen, en zat ik zo verstopt in die wereld, dat de echte wereld volledig aan me voorbijging.

Die laatste stap

Tot ik zeer recentelijk besloot toch mijn zielenroerselen op te schrijven maar dan gewoon anders. Ik stuurde het naar een schrijvende schoolvriendin, zij was de enige aan wie ik het durfde te laten lezen. Ze woont lekker ver weg, dus als ze het gruwelijk vond hoefde ik niet bang te zijn om haar de volgende dag bij de kassa van de super tegen te komen. Voor mij de meest passende manier om kwetsbaar zijn, kwetsbaar met voldoende afstand. Zij zette me op het juiste spoor en moedigde me aan om door te zetten, door te schrijven. Stapje voor stapje groeiden mijn stukjes, durfde ik iets te posten. Groeide het vertrouwen in dat wat ik schreef leesbaar was, grappig soms en zelfs troostend voor sommigen.

Steeds weer vooruit

Ik kreeg steeds meer zin om nieuwe stappen te zetten, en alles uit mezelf te halen. Dus ging ik op een zaterdagmiddag naar een schrijf workshop. Alle aanwezige schrijvers waren razend interessante boeken aan het schrijven over hun eigen leven, zij hadden stuk voor stuk hele heftige dingen meegemaakt. Ik voelde me wel een tikkie misplaatst, om heel eerlijk te zijn, met mijn lullige idee om een thriller te schrijven. Een zelfverzonnen, nietszeggend verhaaltje dat ik uit mijn duim ging zuigen. Ik voelde mijn onzekerheid weer de kop op steken, volkomen onder de indruk van alles wat ik om me heen hoorde.

Bemoedigend

Aan het eind van de middag kreeg ik mijn manuscript terug, Maria had hem voorzien van feedback, had grote kruizen door overtollige tekst gezet, en het verbaasde me oprecht hoe pijnlijk ik dat vond. Maar ze stuurde me ook de juiste richting op, en benadrukte wat wel goed was. Maar eigenlijk was maar één zin het allerbelangrijkst. Onderaan mijn manuscript stond geschreven: Je kan echt schrijven dus je moet nu doorzetten’.

Het schrijven, het heeft me zo ontzettend veel gebracht. Want eindelijk schrijf ik in dat dagboek, alleen een tikkeltje anders, precies zoals ik ben.