Ik treuzel
Met mijn ogen dicht keer ik huiverend naar binnen
Naar waar het donker is en stil
Alles wat ik niet durfde te zien
En lang aan voorbij liep
Die ziel vol ballast
Waar eens blijdschap huppelde
Omvat nu enkel nog somber en zwaar
Het huppelen vergeten
Stap voor stap ontwar ik kluwen paniek
Bergen verstopte wanhoop
Ontwaakt aarzelend weer licht
Als een vage sprankel aan de horizon
Zijn daar voorzichtige passen, naar vrij en luchtig
Leer ik langzaam weer te huppelen
Proza !!
🙂