Mijn hele leven al ben ik dol op dansen. Ik ben geen elegant veertje, en meestal boeit dat me niet. Als je danst in een menigte ziet toch geen hond wat je doet. Het genieten van dat bewegen op muziek staat voorop tenslotte. Met enige regelmaat sta ik te swingen in mijn eigen huiskamer, ik kan in mijn eentje een behoorlijk strakke polonaise lopen en ook voor een quicksteppie in mijn uppie haal ik mijn neus niet op.
Maar dansen met zijn tweetjes is vele malen leuker.
De liefste weigerde volmondig bij elke poging van mijn kant. Hij heeft nooit enige vorm van dansles genoten en dat vind hij wel prima. Hij kijkt liever naar mij terwijl ik in een fictieve polonaise onze woonkamer doorsliert 😉 En de quickstep doen in mijn eentje lukt mij prima vond hij altijd.
Tot een aantal weken geleden.
Zwieren
Terwijl we op een vrijdagavond bij een goed glas wijn de week doornemen komt het huwelijk van ons oudste meisje ter sprake. En de openingsdans die wij uitvoerden toen wij trouwden. Ik had hem in onze toenmalige huiskamer wat pasjes geleerd. Voldoende om als vers bruidspaar over de vloer te kunnen zwieren maar sindsdien stonden we nooit meer samen op de dansvloer.
‘Als er iets in de buurt is wil ik samen met jou wel danslessen nemen’, zei hij ineens. Ik viel bijna van mijn stoel, echt, want ik roep het al zolang. En stiekem had ik verwacht dat hij er de volgende ochtend op terug zou komen. Maar hij was overstag, speciaal voor mij. Zelfs na zoveel jaar samen weet hij me toch weer te verrassen. En mocht er straks ruimte voor zijn dan kan hij als vader van de bruid ook met zijn oudste dochter rondzwieren.
Inmiddels zijn we een paar weken verder en het is leuk. We dansen met jong en ongeveer net zo oud en het is een ontzettend gezellige groep. Iedereen heeft zo zijn eigen redenen om zich aan te sluiten en na de les zitten we heerlijk met zijn allen na te kletsen over onze danspogingen, over onszelf en trots te zijn op onze vooruitgang.
Tof he?!