Als je zorg nodig hebt raak je in ons land makkelijk verdwaald. Soms heb ik het gevoel dat ze gewoon maar wat doen, die beleidsmakers, en het liefst zo ingewikkeld mogelijk. Net als alle politieke partijen en de versplinteringen ervan, want de eenmansfracties schieten als paddestoelen uit de grond, die doen ook maar gewoon wat. Gewoon omdat het kan. Onze zorgwereld is inmiddels een lastig te doorgronden woud. Ondoordringbaar bijna.
Het hangt van regeltjes en onmogelijkheden aan elkaar.
Momenteel is er veel te doen rondom kinderen die niet thuis meer wonen, achttien worden en ineens op eigen benen moeten staan. Nog steeds worden al die kinderen over een en dezelfde kam geschoren. Maar het ene kind is het andere niet.
Wanneer gaan we het individu zien in plaats van het labeltje? Hoe ingewikkeld dat ook is, want ik ontken dat echt niet. Maar een kind leren op eigen benen te staan gaat niet volgens een vast stramien, dat is maatwerk. En het hoeft allemaal niet perfect, kan onmogelijk perfect, maar het moet wel zorgvuldig.
Ik las het schrijnende verhaal van een jongetje dat wees werd en vervolgens niet bij opa en oma mocht wonen. Volgens de instanties zou dat niet passend zijn.
Nee van dat geleur van pleeggezin naar pleeggezin knapte hij lekker op. En toen hij #18 werd moest hij zichzelf maar redden en kreeg hij het advies ‘om bij zijn opa en oma te gaan wonen’. Bizar toch.
Ik zeg niet dat de problematiek van de jeugdzorg simpel op te lossen is, en elke situatie is anders. Dat er winst te behalen valt lijkt me evident.
Momenteel zijn er zoveel verschillende organisaties, steunpunten en aanklop-loketten. Wie kan daar nou wijs uit worden. Van het kastje naar de muur en weer terug, of nog een rondje.
jeugdzorg
Om van al die andere ontwikkelingen in de gezondheidszorg maar niet te spreken. We kunnen niet iedereen redden, zoveel is duidelijk, maar laten we de focus ook eens leggen daar waar hij hard nodig is. Kwaliteit in plaats van kwantiteit. Aandacht voor het belang van die zorg voor elkaar.
Ook al gaat er veel wel goed.
Diezelfde ochtend las ik een artikel over onderzoek dat aantoont dat een groot deel van onze jeugd niet geloofd in de holocaust. Dat hebben ze van huis uit niet meegekregen werd er beweert. Naast ongeloof en mijn ‘huh’ baart het me ook zorgen. Dat zou les één moeten zijn, wat mij betreft, naast nog een aantal andere belangrijke levenswijsheden.
Ik vind het zorgelijk.
Ik roep het regelmatig en ik blijf het roepen: onze huidige maatschappij, ik snap het even niet meer.
Goed beschreven! Ik ben het met je eens hoor.
Ik besef ook dat wij, gewone burgers, niet alles objectief kunnen overzien en beoordelen maar in grote lijnen kunnen we dat wel en dan schuurt het al snel.
En de politiek, zoals je in het begin van je verhaal beschreef, is inderdaad ook een bizar verhaal. We heten een democratie, en dat is in veel gevallen ook zeker waar, maar op politiek niveau schuurt het al bij die splinterpartijen.
En daarnaast; de gewone burgers hebben het recht om te kiezen, we hebben een stem. Maar wanneer de stemmen geteld zijn wordt er een regering gevormd van meerdere partijen die, na de verkiezingen, met allen hun minutieus uitgedokterde eigen partijprogramma’s en visies, al worden misvormt omdat we een éénduidige beleid moeten voeren.
Water bij de wijn heet dat. Ik houd niet van verzuurde wijn!
zeker kunnen we dat niet, gelukkig maar! sommige zaken zijn echter onbegrijpelijk als het om mensen gaat en om kinderen in het bijzonder. Die zijn in het huidige zorgstelsel wel kind van de rekening. De zorg is te ingewikkeld geworden, ik kan het weten, ik ervaar het elke dag. En de veranderingen volgen zich razendsnel op. Voor een leek is dat echt lastig