Als je kampeert tussen zoveel natuurschoon kan je niet anders dan een rondje ‘uitzichtpunt’ kijken. Mendatagaina om precies te zijn.
Terwijl ik vroeg in de ochtend mijn verse stokbrood en krakelzalige croissantjes af sta te rekenen, overtuigt de jongen achter de receptie me ’dat je niet fout kan lopen’.
Inwendig schiet ik in de lach. Dat heb ik vaker gehoord, veel vaker, en meestal lukte het me toch. Ik schijn er een talent voor te hebben om de lastigere, steilere, en veel kloterigere route te vinden 😉
Omdat het warm is, en wij graag dwarsliggen, besluiten we de route andersom af te leggen. Dan lopen we de pittige stukken in de schaduw van de bomen in plaats van in de volle zon.
Zo gezegd, zo gedaan.
Wat een zaligheid, mijn ogen slurpen en sponzen zich een slag in de rondte van al dat moois. Het blijkt een absolute kuitenbijter, langs minuscule paadjes en stekel-struiken, maar wat een uitzicht.
Wauwwauwwauw.
Route
Op de terugweg weten we toch een foute afslag te nemen 🤣 ( volgens de liefste dwing ik dat op de ene of de andere manier af)en moeten we dus over het steilere smalle bospad in plaats van langs de geasfalteerde weg. Rotsachtig, bemost ( dus glad) en wat nog. Maar dat mag de pret niet drukken. Moe maar voldaan kunnen we de rest van de middag geen pap meer zeggen ( ik overdrijf graag 😉)
Omdat de camping op een helling ligt moet je daar wel rekening mee houden als je hier wil kamperen want alles kost inspanning.
Maar net als alles hier, zijn ook de zonsondergangen prachtig. Elke avond loop ik even naar boven om te genieten van alle kleuren en het veranderende licht.
Na een laatste dag op deze plek, een fijne plons in het zwembad, en een persoonlijke studie van de koeien in de wei tegenover ons busje, gaan we weer op weg. Op zoek naar nieuwe uitzichten
