Vanuit complete rust belandden we de dag erna in complete chaos. Spaanse chaos. Na de eerste schrik besluit ik me maar onder te dompelen. Iets anders is hier schier onmogelijk.
Na een niet al te lange route met veel bochtenwerk, scheepsladingen fietsers op de doorgaande weg ( ja echt) en weinig rotondes( heerlijk) rijden we dwars door Bilbao(heel geweldig) naar een camping aan de kust. En dit is een megacamping. Volgens de recensies merk je er niks van, dat hij zo groot is.
Ik durf het vol overtuiging te betwijfelen 🙂
De dame achter de receptie zegt dat het momenteel heel druk is maar dat het morgen ‘mucho tranquillo’ zal zijn. Ik geloof haar op haar bruine ogen. Achter mij barst het zwembad bijna uit zijn voegen, de blauw-wit gestreepte badmutsen ( hier verplicht helaas) ogen als een enthousiaste zwerm boomklevers. De brede campingpaden zijn gevuld met roepende kinderen op stepjes, flanerende tieners en ouders die er, al ouwehoerend met elkaar, tussendoor zigzaggen.
Ik heb spijt als haren op mijn hoofd.
Spelen
Als ons schatje een uurtje later fijn onder de bomen staat, en wij in de golven van een pracht van een zee liggen, moet ik grinniken om alles wat ik onderweg tegenkwam. Ik leer de chaos in rap tempo te waarderen. Op een schaduwrijke picknickplek, om de hoek van ons kampeerplekje, wordt een groot deel van de middag en avond gezamenlijk gekookt. Er staan tafels met genoeg eten voor een heel weeshuis, overal ligt speelgoed en kleine en iets grotere kinderen spelen met elkaar. De ouders staan met elkaar te drinken, te kletsen en te koken. Grote rookwolken stijgen boven de enorme Bbq’s uit. Het is georganiseerde chaos en vertederend. Echt. En ik zie het overal, verspreid over de camping.
Elke kampeerplek oogt alsof er een bom is ontploft, om de paar minuten horen we vanuit een andere hoek een kind huilen en er is muziek vanaf een onbestendige plek. Ouders spelen met hun kinderen, zingen samen of fietsen een stukje. Ik zie ze praten, lachen en genieten.
Wat ik nergens zie zijn schermen van wat dan ook.
Dat viel me de dag ervoor ook al op toen we een paar uur op een terras zaten om iets te drinken. Iedereen zat met elkaar, en door elkaar, te praten, en bij niemand kwam er een mobiel tevoorschijn.
Het stemt me tot nadenken.
De rest van de avond zie ik om me heen hoe er door al die gezinnen genoten wordt. Bbq’s staan op het asfalt van de weg of op malle bouwsels te roken, campingtafeltjes worden naast elkaar gezet om één hele grote te creëren en er worden ladingen eten bovenop gestapeld. Daartussen spelen, rennen en ravotten al die kinderen. Het is een bizar en heel geweldig schouwspel.
Wij liggen die avond grijnzend in bed, naar al het gedoe te luisteren.
De volgende ochtend loop ik naar de campingwinkel voor een broodje. De picknickplek oogt alsof hij nog nooit in gebruik is genomen, overal worden tenten ingepakt en de chaos is bedwongen. En dat is stiekem best een beetje jammer.