Als je kampeert tussen zoveel natuurschoon kan je niet anders dan een rondje ‘uitzichtpunt’ kijken. Mendatagaina om precies te zijn.
Terwijl ik vroeg in de ochtend mijn verse stokbrood en krakelzalige croissantjes af sta te rekenen, overtuigt de jongen achter de receptie me ’dat je niet fout kan lopen’.
Inwendig schiet ik in de lach. Dat heb ik vaker gehoord, veel vaker, en meestal lukte het toch. Ik schijn er een talent voor te hebben om de lastigere, steilere, kloterigere route te vinden 😉
Omdat het warm is, en wij graag dwarsliggen, besluiten we de route andersom af te leggen. Dan lopen we de pittige stukken in de schaduw van de bomen ipv in de volle zon. Zo gezegd, zo gedaan. Wat een zaligheid, mijn ogen slurpen en sponzen zich een slag in de rondte van al dat moois. Het blijkt een absolute kuitenbijter deze, langs minuscule paadjes en stekelstruiken, maar wat een uitzicht.
Wauw
Route
Op de terugweg weten we toch een foute afslag te nemen 🤣 ( volgens de liefste dwing ik dat af op de ene of de andere manier)en moeten we dus over het steilere smalle bospad ipv langs de geasfalteerde weg. Rotsachtig, en bemost en wat nog. Maar dat mag de pret niet drukken, moe maar voldaan kunnen we de rest van de middag geen pap meer zeggen ( ik overdrijf graag 😉)
Omdat de camping op een helling ligt moet je daar wel rekening mee houden als je hier wil kamperen, alles kost inspanning.
Net als alles hier, zijn ook de zonsondergangen prachtig. Elke avond loop ik even naar boven om te genieten van alle kleuren en het veranderende licht.
Na een laatste dag op deze plek, in het zwembad ( die ook te fijn is), en een studie van de koeien in de wei tegenover ons busje, gaan we weer op weg. Op zoek naar nieuwe uitzichten
