Die kruimel van hiernaast groeit weer richting haar volgende fase, het middagslaapje moet er langzaam maar zeker aan geloven. Deze tante is na een flinke tuk namelijk nog goed voor een halve avond ‘mamaaaaaa, slokje water, verhaaltje, knuffel’, en alles wat ze nog meer kan verzinnen.
Ik moet er stiekem om grinniken want ik kan me die fase nog heel erg goed herinneren! Onze oudste heeft tijdens die periode weleens het net geplakte behang met haar garnalenvingertjes verwijdert. Als een ware steltvlieger pulkte ze heel stilletjes die vers behangen babykamer weer semi-kaal. Ook de wanhoop van toen voel ik nog glashelder, ik stond daar met die dikke buik vol overtuiging te janken van die stapel behang die een uur ervoor zo prachtig op die babykamermuur had gezeten.
Die fase van je zwangerschap zeg maar 😉 Maar ik dwaal af.
Afgelopen donderdag mocht ze daarom met buuffie op stap, dan vergeet je dat je eigenlijk wel moe bent. Buuffie leid af. Na een ochtend op de peuter, en echte piratenschmink, gingen wij ook nog even samen op avontuur. Mooi excuus voor buuffie om een poosje van die leukerd te genieten ( ik was op vakantie geweest tenslotte), haar broertje ging fijn op één oor dus daardoor had haar mams ook even haar handen vrij.
Win-win zeg ik.
Feest
Op stap dus. Gezellig. Allereerst besloten we, na goed overleg, dat we naar de winkel gingen. Buuf had nog wat gezellige artikelen aan te schaffen en zij hobbelt graag mee. Door elke winkel. Deze gezelligert vind het allemaal enig. Al kwebbelend koetelden we van adres naar adres.
‘Kijken’, vraagt ze steevast. Ga maar lekker kijken kind, op ontdekkingstocht gaan is geweldig. Na de boodschappen waren de ‘vissies’ aan de beurt, ook altijd favoriet. Vol verwondering ziet ze die elke keer als was het voor het eerst. Glunderend kijkt ze op naar buuf terwijl ze alle ‘vissies’ aanwijst, en buuf glundert vol overgave terug.
Aan het eind van ons rondje lopen we langs de ijsboer. Natuurlijk weet ik allang wat ze me gaat vragen. ‘Eerst mama vragen of het goed is’, zeg ik. Enthousiast knikt ze als ik mijn telefoon pak. Gillend van plezier ziet ze haar mama in het schermpje verschijnen. Lang leve #FaceTime. Van mama mag het, natuurlijk mag het, dus gaan we gezellig een smaak uitzoeken. Met een aardbeienhoorntje waar je u tegen zegt lopen we weer naar buiten.
‘Hier opeten buuf’. Tuurlijk blijven we. Dat maakt het feest tenslotte pas echt compleet. Ze wil van mijn smaak proeven, en ik moet een lik van de hare. Giechelend smakken we met onze wangen vol ijs. Het smelt sneller dan dat zij het op kan eten, maar wat boeit het. Het is genieten in het kwadraat met deze dame. Met een enorme ijssnor en een buik vol koud rommelen we weer naar huis. Gelukkig ben ik volgende week donderdag weer vrij 🙂
Heerlijk zo’n één op één moment. Bij mij komen de kleinkinderen op woensdag en dat voelt nog als topsport. Vier stuks met verschillende wensen behoeftes en ritmes. Daarbij ook nog een grote hond ( berner sennen) Deze worden allen ’s morgens vroeg gebracht en ’s avond na het avond eten weer opgehaald. Zodat op donderdag Opa begint met woonkamer renoveren en alles ontdoen van chocolade en appelstroop plak. Maar ik zou het niet willen missen.
hahaha dat klinkt heerlijk!! en je hebt weer een hele week om bij te trekken voor het huis weer een ware ‘oorlogszone’ wordt 🙂 ik vind je een bofkont!