Ze suizen me voorbij, met een bloedgang, hun ogen schuin op de mobiel die stevig in hun handpalm ligt. Af en toe dwalen hun ogen even naar de weg om vervolgens weer op hun mobiel te belanden. Die telefoon die nog zoveel geheimen heeft, en die ontdekt moeten worden. Vrienden op de app, een prille liefde waar contact mee is of een zogeheten influencer wellicht die gevolgd moet worden( alleen het woord roept al een allergische reactie bij mij op)
Ik fiets rustig verder, met een tikkie onbegrip malend door mijn hoofd. Bezorgdheid. Een elektrische fiets in combinatie met een puber die niet op de weg let vind ik een spannende combinatie. Ik geniet tijdens die rit naar huis van al het groen om me heen, van de voortuinen van andere mensen en die zalige zon. Na een dag op kantoor is er buiten altijd wel iets te beleven. Op mijn gemak ‘niet elektrisch’ doortrappend laat ik de werkdag achter me.
Haast
De volgende dag zit ik in de auto. Terwijl ik een langzame voorganger inhaal zie ik dat hij op zijn mobiel zit tijdens het rijden. Onbegrijpelijk vind ik dat. Een vrachtauto die me tegemoet komt idem dito. Je ziet het vaak al aan de rijstijl, licht slingerend of niet aansluitend op het verkeer ervoor. ‘Die is met iets anders bezig’, denk ik dan en ik heb altijd gelijk.
Vijf minuten later wordt ik ingehaald, met scheurende banden duikt de kleine zwarte auto tussen mij en de volgende auto, net voor het tegemoet komend verkeer. Hij moet vol op zijn rem om ertussen te kunnen, om daarna gas te geven en al slingerend nog een auto in te halen. Een paar minuten later staat hij voor me bij het stoplicht.
De wereld heeft haast lijkt wel. Constant haast, op zoek naar minuten die teruggewonnen kunnen worden. Ergens. Door medeweggebruikers in te halen die trager zijn, door te appen of te bellen tijdens het rijden en in een file steeds van baan te wisselen. In de hoop sneller op te schieten, in plaats van te aanvaarden dat het even zo is op dat moment. Het helpt niet, dat gejaag, je bereikt het tegenovergestelde volgens mij. Gejaagdheid in het kwadraat. Het zorgt bij mij altijd voor een bepaalde onrust, alsof ik dubbel op moet letten. Ook voor die ander. Al die drukte om me heen is overweldigend soms.
Na een minuut of twintig ben ik weer thuis. Ik sluit zorgvuldig de voordeur, laat de gehaaste wereld even achter me en verlang meer dan wat ook naar de rust en ruimte van Frankrijk waar ik omringd werd door prachtige natuur.
Volgens mij is het hoog tijd om een thuiswerkdag in te roosteren 🙂