De auto staat voorgesorteerd alsof hij gaat afslaan. Ik ben onderweg naar de bieb om mijn tweede boek af te geven zodat hij kan worden toegevoegd aan de catalogus, en ik realiseer me dat deze auto wel erg lang twijfelt. De rij wachtenden achter het autootje groeit gestaag.
‘Die heeft vast pech, dat kleine blauwe karretje, en hij staat daar wel heel onhandig, denk ik nog. Die had zijn alarmlichten even aan moeten zetten’. Er lopen mensen langs en allemaal kijken ze de auto in, om vervolgens door te lopen.
Ik steek het kruispunt over en kijk ook de auto in.
De bestuurdersstoel is leeg maar op de bijrijdersstoel zit een oude dame rustig om zich heen te kijken. Ik schat haar leeftijd rond de negentig. Ze is klein en kan net aan naar buiten kijken, over het dashboard heen. Vertwijfeld loop ik er In eerste instantie voorbij maar dat voelt niet goed dus keer ik om.
Auto
Ik zwaai even van buiten door het raam zodat ze me gezien heeft en open voorzichtig de passagiersdeur. ‘Gaat het goed met u’, vraag ik terwijl ik de auto’s die achter het karretje staan te wachten wenk om door te rijden.
‘Met mij gaat het goed hoor, ik wacht op mijn man. Die is even een boodschap doen’. Ik benoem dat ze hier gevaarlijk staat, midden op deze drukke weg, en dat ik, als ze het goed vind, haar alarmlichten aan zet. Ik buig voorover om meteen de daad bij het woord te stellen en druk het knopje aan. Nu weet iedereen in de rij tenminste dat ze er voorbij kunnen rijden.
Ik zit op mijn hurken en klets gewoon maar een poosje. Vanuit mijn ooghoeken zie ik een oude man richting het kruispunt wandelen. Instinctief snap ik dat hij het is die zijn vrouw op deze levensgevaarlijke plek heeft achtergelaten. Ik wacht tot hij is overgestoken, groet de oude dame tot ziens en vertrek. Het advies om de auto de volgende keer netjes te parkeren laat ik achterwege. Ik betwijfel oprecht of het zin heeft.
Voor nu ben ik vooral dankbaar dat het deze keer zonder iets van schade is afgelopen