Hun stemmen klinken onnatuurlijk luid, het verbreekt ruw de serene stilte van de nacht. Ik ben meteen wakker en luister een poosje. Het gaat nergens over, zoveel is duidelijk. Kwajongens gebral en stoerdoenerij. De muziek gaat nog een tandje harder, het gebonk galmt door de straat. Ik vraag me af of ze zich realiseren dat hier mensen wonen, kinderen, die allemaal op één oor liggen.
Of misschien boeit het ze gewoon niet.
Ik werp een blik op mijn wekker, hij zegt dat het 1 minuut voor vier is. Ik stap uit bed en kijk uit mijn slaapkamerraam, zoek naar de gedaantes op straat. Na een minuut of twintig stappen ze in de auto, met de ramen open kan de muziek overduidelijk nog een tandje harder. Ik kruip mijn bed weer in en probeer in slaap te vallen.
Een week later is het wederom feest. Een groepje jongeren staat een half uur voluit naar elkaar te schreeuwen op de hoek van de straat. Soms duurt het uren, soms zijn ze binnen een kwartier vertrokken. Het is een terugkerend fenomeen.
Overlast
Wij wonen middenin het centrum van ons mooie dorp. En het is een absolute prachtplek. Ik wil voor geen goud ergens anders wonen. Ons huis, de mensen die net als wij in dit straatje wonen en de plek waar het staat zijn perfect. Alleen de nachten zijn in het weekeind vaak een tikkie roerig.
Als ik weer eens wakker lig denk ik terug aan mijn eigen stap-periodes. In mijn beleving ging ik gewoon naar huis als de kroeg dichtging. Wij stonden niet op straat te schreeuwen, draaiden geen harde muziek middenin de nacht en veroorzaakten nooit overlast.
Volgens mij. Maar wellicht heb ik een selectief geheugen, geen idee 😉
Afgelopen zaterdag regende het pijpenstelen. Middenin de nacht werd ik wakker, druppels ruisten langs takken en bomen, het getik op ons slaapkamerraam klonk als een lieflijk melodietje. Met een grijns kroop ik fijn diep onder mijn dikke donzen.
Af en toe is slecht weer een zegen