Ik vind het heerlijk om goed nieuws te brengen.
Te vaak zag ik verdriet dat rauw en bruut zijn werk deed.
Iets positiefs mogen overbrengen is daarom fantastisch
In dit geval ging het om een echtpaar. Plekken voor ‘fijn samen’ zijn zeldzaam, als die dus ineens langskomt is dat mooi. Ik voelde een kriebel in mijn eigen buik toen ik de telefoon pakte om de boodschap af te leveren.
Want ik weet wat mijn woorden aan impact teweegbrengen aan de andere kant van de lijn.
Want hoe mooi die plek voor ‘fijn nog met zijn tweetjes’ is, het betekent tegelijkertijd ook veel afscheid.
Afscheid van die plek die soms al zo heel erg lang thuis is. Waar kinderen en kleinkinderen joelend door de kamers hebben gerend. Waar elke vlek en scheur een eigen verhaal heeft.
Afscheid nemen van spulletjes die niet mee kunnen, van dat gezellige buurtje, van zoveel meer dan op het eerste oog lijkt. Ook al weet je van binnen allang dat het niet meer gaat thuis, dat teveel niet meer lukt. Omdat je lijf kraakt en piept en dat gevoel van veiligheid steeds verder afneemt.
Oorverdovend
De ontroering van dochter klinkt oorverdovend door de telefoon, stilte en tranen. Opluchting en verdriet gaan hand in hand. Ik ben ook stil en laat haar op adem komen. Het gesprek dat volgt is wonderschoon en elk woord is raak.
Alles wordt besproken.
‘Ik ratel’, zegt ze verontschuldigend. Ik druk haar op het hart dat het begrijpelijk is.
‘Bel straks rustig nog even terug als je toch nog vragen hebt die je nu niet gesteld heb, zeg ik, het is veel wat er nu in je hoofd rondspookt’.
Ze bedankt me. Meermaals. Onnodig, natuurlijk, maar ik realiseer me weer eens hoe fijn het is om hulp te krijgen als je het zelf even niet meer weet. #verpleegkundige#ikzorg#zorgliefde