Op de fiets

thuiszorg

Vol enthousiasme doet ze de voordeur voor me open.’Zachtjes hoor zuster, want opa slaapt. Hij had nachtdienst vannacht’. Onder dit dak huizen drie generaties. In sommige culturen heel normaal, in de Nederlandse gebeurd het inmiddels ook steeds meer. Noodgedwongen vaak.

Voor dit gezin is het een bewuste keuze.

Haar oma zit op de bank op me te wachten. Ik check haar bloedsuiker en dien de juiste hoeveelheid insuline toe. Vraag haar hoe het gaat. Omdat haar ogen achteruit zijn gegaan ziet ze zelf niet meer goed wat ze doet. Ondertussen kwebbelt haar kleindochter honderduit. Als je maar lang genoeg over de vloer komt word je vanzelf een vertrouwd gezicht.

Ze laat me haar laatste tekening zien, de nieuwe elastieken met glitters voor in haar vlechten en laat tussen neus en lippen zien wat ze vorige week tijdens de gymles heeft geleerd. Oma glimlacht vertederd, haar moeder maant haar tot opschieten. Als deze jongedame op school zit gaat haar mam naar haar werk en dankzij deze kwebbelkont moet ze zich standaard haasten.

Thuiszorg

Na mijn rapportage stap ik weer op de fiets voor de rest van mijn route. Zorg ik verder, voor jonge, oude en hele oude mensen. Stap ik over de drempel bij zorgmijders waar de eenzaamheid van de wanden druipt. Elke zorgvrager is anders en elk huis is anders. Qua inrichting, qua zorgvraag en qua mate van netjes. Schoon of het volledige gebrek eraan. Vol tierelantijntjes of minimalistisch.

Soms plakken mijn schoenen aan de vloer, kan ik door alle viezigheid niet door de ramen kijken en soms ligt er geen vlokje stof. Doet al dat proper en keurig bijna pijn aan mijn ogen.

De verschillen zijn groot en dat maakt het werk zo bijzonder, geen dag is hetzelfde.

Allemaal werden ze ziek, in welke hoedanigheid dan ook, en zijn ze afhankelijk geworden van zorg. Zorg van onbekenden die op een willekeurig tijdstip over de drempel stappen. En door de krapte in de zorg is dat soms op de meest bizarre momenten.

Ik fietste mijn rondjes en zorgde. Voor een twintigjarige vent en voor die dame die al 101 was. En iedereen ertussenin.

Het maakte mijn zorgcarriere rijk en waardevol, dankzij al die mensen die ik tijdens al die jaren zorgen heb ontmoet. #ikzorg #thuiszorg #verpleegkundige

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *