Dat ik #IBD heb zie je niet aan de buitenkant. Wat voor mij fijn is want ik negeer dat voldongen feit met verve. ‘Ik heb een ziekte maar ik ben het niet’, roep ik altijd. Hoe minder aandacht ik eraan besteed hoe beter, en dat levensmotto bevalt me prima.
Toch fluit mijn lijf me weleens streng terug, ondanks alle kapstokken waar ik mijn klachten aan op weet te hangen. Die overgang speelt op, de winter duurt te lang of ‘het is gewoon een hele drukke periode geweest’.
Ik kom er niet altijd mee weg, hoe graag ik dat ook wens.
Dat goed zorgen voor mezelf doe ik al heel lang, met wisselend succes en met wisselende gevolgen. Ik rook niet, eet gezond met hier en daar eens een ongezonde uitschieter en dat wekelijkse wijntje verwissel ik steeds vaker voor een nul punt nulletje. Bevalt me ook prima.
Toch wreken drukke periodes zich vaak fysiek bij mij. Dat heeft niks met ‘psychische klachten’ te maken (voor dat woord ben ik inmiddels een tikkie allergisch geworden) maar meer met een lichaam dat minder stoer is dan het oogt. En daar zou ik weleens meer aandacht voor mogen hebben. Te eigenwijs zijn is ook niet goed.
Dat lijf van mij doet braaf wat ik in mijn malle hoofd heb gezet. Kinderen baren, vikingruns als ik 50+ ben en ander soort gedoe wat een aanslag op mijn lijf teweegbrengt. Ja hoor lichaam, doe het maar gewoon even. Een mensenlijf zit razend ingewikkeld en ingenieus in elkaar, en soms weigert het mijn opdrachten.
Van de een op de andere dag gooit ze der kont tegen de krib.
Lichaam
Na een fantastisch weekeind, en het besluit om met die a-typische klachten toch eindelijk eens naar de huisarts te gaan, gaf mijn lijf me te kennen dat ik deze keer niet terug mocht krabbelen. Ze deed me een gruwelnacht cadeau waardoor ik de volgende ochtend al vroeg bij de huisarts zat. Punt gemaakt. Cynt moet iets meer een Tamme Toos zijn.
Ik stort me dus maar weer eens in die molen waar we allemaal mee te maken krijgen maar die we zo graag willen ontlopen.
Diverse onderzoeken, wachten op uitslagen en duidelijk weten te maken bij een arts dat er iets niet in de haak is. Waar ik slechte ervaringen mee heb. Toen ik dertig jaar geleden ziek werd heb ik zes maanden lopen leuren met mijn zieke lijf. ‘Uw bloeduitslagen zijn prima dus het zal wel tussen uw oren zitten mevrouw’. Zelfs ik begon te twijfelen aan mijn gezonde verstand.
Dat ik gelijk kreeg, en ernstig ziek bleek, hielp geen sikkepit.
Deze keer houd ik mijn poot dus maar stijf, glimlach vriendelijk en zeg vervolgens duidelijk dat a-typische klachten ook kunnen duiden op… Nu maar hopen dat ze naar me luistert.