Ik ben geen schrijver, geen echte in ieder geval, en als ik heel eerlijk ben is die gedachte een opluchting. Die lat kan meteen heerlijk naar beneden, er zijn geen verwachtingen waar ik aan moet voldoen en ik ben volledig vrij in ‘wat wel of wat niet’.
Aan mij is er niets literairs, ik heb geen studie journalistiek gevolgd en ken maar weinig schrijftechnieken.
Alles wat ik doe komt voort uit mijn gevoel.
Als het goed voelt vertaal ik het in letters. Vaak borrelt het op vanuit dat diepste van mijn binnenste, zodat ik het op papier kan zetten. Het is een uit de hand gelopen hobby.
Ik wil de hele wereld vertellen hoe mooi mijn baan is 
De druk die ik mezelf in de loop der tijd heb opgelegd is weg en er komt ruimte voor in de plaats. Geen schrijver meer, dat voelt lekker zeg 
Kwam het voort uit een verlangen om ergens bij te horen? Ik heb werkelijk geen idee. Ik vond het vooral mooi, om schrijver te zijn 
Het was als een soort glansrol waar ik mezelf wel in wilde zien. We zien onszelf graag als geslaagd, in wat dan ook. Toch?
Maar net als de meeste stempels en hokjes, voelde ook deze benauwend. Een stempel schept bij mezelf namelijk verplichtingen.
Verwachtingen.
Hobby
En ik voel me niet thuis tussen elitaire schrijvers, natuurtalenten of mensen die razend interessante dingen te vertellen hebben. Bestsellerschrijvers. Prijswinnaars en wat niet.
Vanmorgen liep ik al vroeg door het duin en besefte dat alles ineens( vandaar dat blije hoofd)
Ik voel me thuis bij mezelf en mijn eigen fijne wereldje.
En ben geslaagd genoeg in wat ik doe en wie ik ben 
Mijn verhalen blijf ik vertellen.
Over mijn prachtige werk in de #zorg, over onze reizen in dat #VWbusje en over mijn dagelijkse belevenissen.
Die zijn vast ook verre van perfect, net als ik ben 