Dat ene moment, als blijkt je ziek bent, neemt ongewild de ruimte in waar voorheen mooie gedachten woonden. Plannen en verlangens. Toekomst.
Dat ziek zijn is als een voortwoekerend onkruid dat elk gaatje en kiertje versmoort en dat maar weinig lucht geeft.
Van de ene op de andere seconde is er nog maar één verlangen. Beter worden. Het leven zoals het was voor die allesverslindende boodschap.
Ik ervaarde het als een rouwproces. Dat voelde ik toen bleek dat ik IBD had, meer dan dertig jaar geleden, en ik voelde het een paar jaar geleden weer. Toen bleek dat ik huidkanker had.
Schoonheid
De mindset die ik had toen ik naar huis reed was een compleet andere dan toen ik richting het ziekenhuis stuurde. Op de heenweg maakte ik me druk om mijn werk, wat ik die avond moest eten en nog veel meer onnozels. Op de terugweg dacht ik alleen maar aan het feit dat ik kanker had, dat ze in mijn gezicht moesten snijden en wat als het uitgezaaid is?
Momenteel is er veel ziek om me heen. Te veel. Er zijn collega’s die jong overlijden aan hele akelige aandoeningen. Te jong. Het maakt we weer zo bewust van de kwetsbaarheid, maar vooral de schoonheid van het leven. Nog bewuster dan anders.
Het maakt ook dat het onbegrip voor geneuzel groeit. De weerzin ten opzichte van al die mensen die elkaar onnodig pijn doen. De waanzin van oorlog en geweld. Dat er altijd al was maar nu tot ongekende hoogte stijgt. Zoveel mooiigheid voor altijd verdwenen, zoveel pijn voor altijd aangebracht.
De bizarheid van dat alles verbaasd we steeds weer. Hoe kan het dat het kan gebeuren, dat we het accepteren überhaupt. De wereld is ziek.
Ik ben vorige week vijfenvijftig geworden. En het enige dat ik voor mijn verjaardag wenste was nog heel veel genietjaren erbij. Leefjaren. Meer wensen heb ik oprecht niet.