Ik ben een tikkie overprikkeld, soms heb ik dat weleens. Dan gebeurd er teveel in de wereld, teveel tegelijk. Of er gebeurd teveel in ons eigen lieve landje, dat op dit moment niet meer als een lief landje aanvoelt. Oprecht niet.
Ik ben een dorpskind, en dat bevalt me helemaal prima. Klein en kneuterig vind ik nou eenmaal fijner dan groots en overweldigend. Nooit behoefte aan gehad ook, om in de stad te wonen, niet constant tenminste. En zeker nu, is de behoefte aan rust groter dan ooit, aan minder prikkels, aan ruimte om me heen.
Want die verkiezingen, jeetje mina, het is als een vloedgolf aan toneelstukjes en er is bijna geen ontkomen aan. En ik vind het bijzonder, dat campagne voeren, ik verbaas me gewoon. Zo kijk ik tenminste naar dat hele politieke gebeuren, als ingestudeerde praatjes. Ik houd nou eenmaal niet van spelletjes spelen. Behalve yahtzee dan, of Mexican train, en zo zijn er nog een paar 😉
Het komt over als slinks gedoe, en ‘kijk mij eens mooie plannen hebben, beter dan wie dan ook’. Glad glimlachend, en ik geloof er geen snars van. En ik ben oprecht verbaasd, ook dat, wat een circus is de politiek geworden in de loop der jaren. Al die minuscule partijtjes die mee willen doen, volgens mij zijn het er nog nooit zoveel geweest. Zou iemand ’s morgens wakker worden en denken’ wat zal ik vandaag eens gaan doen, weet je wat, ik richt een partijtje op en ga zoete broodjes bakken of gebakken lucht proberen te verkopen. Ik wil gehoord worden, en ook van alles roepen.
Politiek
In een scala praatprogramma’s, en zogeheten amusementshows, wordt alles uitentreuren uitgekauwd. Wat ik niet echt kan staven met bewijs hoor, want ik kijk er nooit naar, ik roep dus ook maar wat. Maar je hoort weleens een fragment op de radio of leest iets in de krant. Die tegenwoordig ook eenzijdig gevuld wordt, die krant, maar dat ligt ook echt aan het soort krant dat je leest. Als ik hem überhaupt lees, want bijblijven is tegenwoordig een dingetje geworden wat mezelf betreft. Soms is het echt teveel, alle prikkels, schreeuwerige koppen en stemmingmakerij.
Wat ik moet stemmen, geen idee eigenlijk, het wordt een beetje kiezen tussen heel veel kwaden, zo ervaar ik dat tenminste. Enthousiast en overtuigend vind ik ze geen van allen, ze zijn vooral heel erg vol van zichzelf en hun partij programma. Maar goed, zo interpreteer ik het. ‘Voor de burger’, jemig, mag ik een spuugemmertje? De jaren dat ik nog oprecht enthousiast werd van een politicus, liggen ver achter me.
Ik ging er maar lekker op uit vanmorgen, naar het gekwetter van de vogeltjes luisteren, dat soort kwetteren vind ik aangenamer dan politiek gekwetter. Maar ik voel me elke dag een beetje meer vervreemd, van deze rare wereld, waarin alles wat normaal wordt gevonden, in mijn ogen heel erg gek is. Bovenstaande foto maakte ik tijdens die wandeling van vanmorgen, beter toch? Weet ik meteen ook weer waarom ik steeds zo vroeg buitenloop. En waarom ik ’s avonds, als de wereld met al zijn negativiteit op volle toeren draait, heerlijk vroeg in mijn bed lig, knus onder de wol. Naar die stilte te luisteren.
Mits de liefste wel zijn stealth-modus aan heeft staan natuurlijk 🙂