‘
‘Het voelt alsof ik haar wegdoe, zegt hij, het verdriet klinkt loodzwaar door in zijn stem. Ik weet dat het beter is, voor haar, maar het doet zo’n pijn. Elke vijf minuten verander ik van mening, en het verscheurd me’.
Ik heb dezelfde woorden al zo vaak gehoord, ontelbaar vaak.
Besluiten dat het thuis niet langer gaat, met die lieverd waar je zo ontzettend veel van houd, is een grote stap.
Meer dan luisteren kan ik niet, en hem op het hart drukken dat hij deze keuze niet lichtzinnig maakt. Dat er zo ontzettend veel aan vooraf is gegaan.
Hij knikt, dankbaar voor de troost.
Grenzen worden verlegd, steeds een stukje, er wordt meer thuiszorg ingezet, steeds een beetje extra.
Familie wordt ingevlogen, en doen iets vaker dit en iets meer van dat.
Tot de rek eruit is, of de mantelzorger onverwacht uitvalt. Of iemand blijkt middenin de nacht over straat te dwalen, onmachtig om dat ’thuis’ nog terug te vinden.
Niet voor het eerst blijkt dan na opname hoe ver die dementie al gevorderd is.
Juist doordat die nieuwe omgeving zo compleet vreemd is, en alle plotselinge veranderingen moeizaam te bevatten.
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn, als je wereld zo’n verwarrende wordt. Als een ondoordringbare mist je gedachten omsluit, en denkbeelden op dat randje van je bewustzijn balanceren. Dat randje waar je net niet bij kunt komen.
Hoeveel energie moet dat kosten.
En hoe fijn moet het zijn, als daar ineens weer die helderheid is. Tot die als los zand weer tussen je vingers door glipt.
Een week later komt ze bij ons wonen, zijn moeder, en de pijn om het afscheid staat levensgroot op zijn gezicht geschreven.
Die eerste weken moet ze enorm wennen, want die onbekende omgeving maakt veel indruk. Net zoals hij enorm moet wennen, aan het feit dat zijn lieve moeder nu bij ons woont. Want ook dat ouderlijk huis is nu voor altijd verdwenen, en zo’n afscheid is enorm.
Om dan een schouder te mogen zijn, en wat troost te kunnen bieden, is heel rijk.
Probeer de mens te blijven zien, achter dat soms onbegrijpelijke gedrag van iemand met dementie, dat vaak zo anders is geworden dan je gewend bent. Want daar huist nog steeds die ene persoon in, die je zo goed kent.
#verpleegkundige#ikzorg#gezondheid
Ik bundelde al mijn ervaringsverhalen en maakte er een liefdevol boek van. En noemde hem ‘Zorgliefde’ ❤️
https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html
Mooi dat er geholpen kan worden door professionals. Ik heb er helaas wat langer op moeten wachten toen beide ouders hulp nodig hadden.
De huis arts was niet overtuigd van dementie bij moeder en alzheimer bij vader. Maar het broze kaartenhuisje was toch echt ingestort ondanks onze ondersteuning. Was ook nog eens de overstap van middelen naar WMO. Gemeente was ook niet voorbereid. Ik zou er ook wel een boek over kunnen schrijven maar heb niet deze ambitie.
Wat een verdrietig verhaal Peter, ik kan me voorstellen dat je behoorlijk wanhopig moet zijn geweest op momenten. Zeker als de huisarts niet hoort wat de familie aangeeft, want dat is meestal een dankbare bron van waardevolle informatie.Als je de weg niet weet, of niet toevallig de juiste persoon aan de telefoon krijgt, kan de zoektocht naar wat ondersteuning een akelige zijn.De WMO staat ook behoorlijk onder druk, en tijdens de start was dat inderdaad ook nog niet in orde. Het maakt dat mantelzorgers en zorgvragers zelf onnodig veel extra stress ervaren, en zich bij tijd en wijlen niet gehoord of ondersteund voelen. terwijl het juist zo belangrijk is om die handreiking te bieden. In mijn huidige functie kan ik al die opgedane ervaring, en geleerde lessen, stoppen en hoop ik de juiste hulp te bieden, of iemand tenminste de goede richting op te wijzen. Of een veilige plek te zoeken indien nodig.
Cynthia