Ik ben nogal fysiek ingesteld, een mens van hartelijke begroetingen. Inclusief hele stevige spontane knuffels. Want soms is het oprecht fijn om iemand even vast te houden. Om al het gevoel, dat niet altijd uitgesproken wordt, in die omhelzing te stoppen. Het is een vorm van affectie, maar ook van troost, en van nog zoveel meer. Ik deel ze altijd ruimhartig uit, die knuffels, en ze worden altijd heel spontaan ontvangen.
Het afgelopen jaar was dus een enorme uitdaging voor mij, wat dat fysieke contact betreft, ik moest al dat spontane continue onderdrukken. In het begin van dat covid-jaar lukt dat prima, toen was het allemaal nog zo vers, dat hele corona gebeuren. Braaf hield ik afstand, van ouders, van kinderen, van lieve vrienden en vriendinnen. Maar naarmate het langer duurt, merk ik dat ik er oprecht mee worstel, die huidhonger begint zich bij mij te manifesteren. De liefste is slachtoffer, vanzelfsprekend, die krijgt nu alle knuffels die ik doorgaans over meerdere mensen verdeel 🙂
Maar het blijft vreemd om niet meer spontaan de straat over te steken als je een vriendin of goede bekende ziet, laf zwaaien vanuit de verte past niet echt bij mij. Al dat fijne contact dat nu zo verouderd is, en verarmt. Het onnodige en ongemakkelijke gezoen bij sommige evenementen daar gelaten, dat mis ik oprecht niet 🙂 Laatst was ik in Zandvoort, gefrituurde mosselen halen en een frisse zeewindneus. Onze allereerste echte date, heel veel jaren geleden, was naar Zandvoort, voor die mosselen. Dus op onze trouwdag deden we dat nog even dunnetjes over. Het was druk, op de boulevard, en bij het vistentje. En waar ik me normaal gesproken altijd volop en met gemak in mensenmassa’s begeef, voelde ik nu weerzin.
Spontaan
“Zou ik mensenschuw worden’ vroeg ik mezelf af, want het was wat ongewoon, al die mensen. Maar vooral mijn gevoel erbij was ongewoon. Mensenschuw, hoe verzin ik het, niet natuurlijk, vanzelfsprekend niet, ik ben veel te dol op mensen. Gelukkig is dat nog hetzelfde gebleven. Ook al moest ik diezelfde middag wel wat soulsearchen, want wat voelde ik nou en waardoor dan? Ik was geschrokken, niet van al de drukte maar van mijn eigen gevoel, en het ongemak dat ik voelde. Ik ben het gewoon wat ontwend, veel mensen op een kluitje, na ruim een jaar afstand houden. Maar mijn spontane natuur, die is nog alive and kicking, en trappelt van ongeduld.
Hoe ik dat weet? Afgelopen zaterdag werd een lieve vriendin 50. En met een geweldige DJ, een rasechte drive thru en een heleboel fijne muziek, dansten we vol enthousiasme op straat om haar verjaring te vieren. Niet heel lang, avondklok natuurlijk, en keurig op afstand van elkaar in de buitenlucht. Maar de energie die het gaf was fantastisch, en echt onbetaalbaar. Ik kan er mooi weer een poosje tegen, tot we eindelijk weer kunnen knuffelen, je bent alvast gewaarschuwd 🙂