Soms zit het mee…..

Sommige dagen, die kunnen gewoon echt niet gered worden, die kan je maar beter gewoon overdoen. Als dat zou kunnen, zou dat zalig zijn. Ik had afgelopen donderdag zo’n ‘absoluutnietteredden’ dag. De nacht ervoor begon het al, met hevige buikpijn. Gezien mijn medische historie niet geheel onlogisch, maar wie heeft daar zin in op vakantie.

Maar goed, we zouden weer op pad gaan die dag, ik nam wat paracetamol in en hoopte er het beste van. We reden een prachtige route, die ik wel deels gemist heb, dankzij een suffertje in de auto. Via Andorra, wat een tikkie tegenviel, door naar Frankrijk. Daar zouden we een hotelletje pakken want het weer was ineens slecht, ik voelde me beroerd en de liefste was moe. Na een pitstop voor een plas bleek ik tijdens het instappen een van mijn slippers voor iemand achtergelaten te hebben. Handige actie Cynt, en zo snel geen andere schoenen voorhanden natuurlijk want die lagen achterin 😉 Dus toen we bij het eerste het beste hotel stopten, stapte ik in de te grote bergschoenen van de liefste en liep op die klossen de receptie in. Ze zal wel gedacht hebben, wat komt er nou weer binnenlopen 🙂 Het hotel was niet veel soeps, maar het was er schoon, en wij waren het zat. Inmiddels was er een forse onweersbui losgebarsten, enorme flitsen, grote klappen en stromende regen. Die bekijk ik toch het fijnste vanachter glas, niet rijdend door de Pyreneeën in een auto.

Bij een winkeltje om de hoek van het hotelletje kocht ik nog snel een paar herenslippers, want damesslippers in maat 42, die hadden ze niet. Natuurlijk niet, dacht ik nog, want het is zo’n dag vandaag. Het liep allemaal niet zo lekker, zo gaat dat soms. Een uurtje later lag ik in mijn hotelbedje, dampend van de koorts en met hevige buikpijn, ik wist me even geen raad. Als dat maar goed afloopt dacht ik nog, want ik lag namelijk vaker in een frans ziekenhuis, tijdens een vakantie.

Slippers

Na een roerige nacht zette de liefste me in de auto, reed naar een idyllisch plekje op maar een uurtje rijden, parkeerde mij in de schaduw en zette ons kampementje op. Ik liet het me allemaal maar aanleunen, en hoopte vooral op een snel herstel. Na telefonisch even overlegd te hebben met mijn huisarts, besloot ik toch maar langs een dokter te gaan. Inmiddels was de koorts gezakt, en ik voelde me echt al wat beter, maar de huisarts vond het echt verstandiger om er naar te laten kijken. ‘Wat als je Crohn weer opspeelt, ga naar een dokter daar’. En Cynt zou Cynt niet zijn als ze er niet gewoon eigenwijs op de fiets heen wilde. Dan voelt het al meteen minder ernstig, als je er zelf heen fietst vond ik, dat geeft moed. Kon ik meteen even voelen wat mijn lichaam nog aan kon. De liefste was er niet heel gelukkig mee, maar ik heb hem gewoon enthousiast omgekletst, zoals ik wel vaker doe 😉

Een schat van een dokter onderzocht me, en zorgde voor een verpleegkundige die op mijn camping-plekje bloed af kwam nemen. De dokter zou me bellen zodra de resultaten bekend waren. Aan de hand daarvan kon ik besluiten wat te doen, blijven of toch naar huis. Topidee vond ik, dus zo gezegd, zo gedaan. Het bloed afnemen ging nogal moeizaam, vanzelfsprekend op een soepdag, maar wat een lieverd was het. Het beetje bloed dat ze eruit heeft weten te persen gaf aan dat mijn ontstekingswaarden razend hoog zijn, maar dat er verder weinig schokkends is. Pappen en nathouden dus voor nu, wat op deze waanzinnig fijne plek geen straf is. Maar daarover later meer, beloofd!

NB: Die slippers staan me trouwens geweldig, en ze zitten zalig, so you know. Uiteindelijk heb ik dus toch nog een cadeautje aan die gekke dag overgehouden.