Kop in het zand

Wereld IBD dag, elk jaar op negentien mei, ik zie foto’s en berichten voorbij komen en ik scroll direct door. Soms wil ik niet geconfronteerd worden met die vreselijke ziekte, wil ik gewoon even lekker mijn kop in het zand steken. Dus doe ik dat, dag voorbij.

Maar het blijft een beetje knagen bij me. Want wat een lafaard ben ik, dat ik als enthousiast blogger nooit de ballen heb gehad om daar mijn eigen verhaal over te schrijven. Om het hardop uit te spreken. Want ook ik ben crohn- en collitis- patiënt. Deze bofkont heeft een combinatie van beide vormen, en een groot deel van de tijd wil ik dat gewoon niet weten. En soms kom ik er daarmee weg.

Drieentwintig was ik, net bevallen van onze oudste in september tweeënnegentig. Gewoon een jonge moeder, druk met het leven en zo’n klein baby’tje. In mei het jaar erop werd ik ziek, ik weet het nog als de dag van gister. Week na week bleef ik beroerd, werd ik graatmager, de kilo’s vlogen eraf. Ik worstelde me door werk en zorg voor gezin. De huisarts bleef me, keer op keer, verzekeren dat het een mentale kwestie was, volgens hem mankeerde ik niks.

In oktober zorgde de liefste ervoor dat ik dezelfde dag nog in het ziekenhuis werd gezien, sloeg hij met de vuist op tafel bij diezelfde huisarts. Ik was toen nog maar een schim van mezelf, lag met truien aan in bed om mezelf warm te houden. Bizar hoe je als mens je grenzen verlegd en soms de ernst van iets niet inziet. Ik vocht me door de dagen, onzeker geworden door een huisarts die me maar niet serieus wilde nemen.

Ziek

Wat volgde was een ziekenhuisopname, de schok over de diagnose en een lang traject van medicatie en herstel. Wat een rouwproces was dat, ineens was ik chronisch ziek en ik kreeg maar weinig informatie. Ik moest zelf maar uitzoeken wat ik nou precies mankeerde. Gelukkig is dat in de loop der jaren al veel beter geworden, maar ik hoor die verhalen nog steeds om me heen. De afgelopen achtentwintig jaar zijn er steeds wel donkere periode’s geweest, maar ik heb mezelf elke keer weer opgeraapt en een leuk leven voor mezelf gemaakt. Ik heb een ziekte maar het definieert me niet, ik doe waar ik zin in heb. Moe of brak kan ook met andere dingen te maken hebben en ik weiger resoluut alles aan mijn Crohn-kapstok op te hangen.

Onverstandig en eigenwijs? Ja vast. Maar het is wie ik ben en daar ben ik trots op. Er zijn veel mensen met deze ziekte die veel slechter af zijn dan ik, dat realiseer ik me terdege. Dat hoor ik vaak van lotgenoten. Daarom zorg ik goed voor mezelf, zorg ik voor genoeg slaap, heb ik een kalm en bewust een regelmatig leven.

Gezondheid is een rijk bezit, en ondanks alles zie ik mezelf echt als gezond, leef ik ook zo. Ik wil me niet druk maken over de volgende opvlamming, de volgende ellendige periode. Wie weet wat de toekomst brengt tenslotte, wellicht gaat het nog heel lang, heel erg goed. Heb ik me nu effe druk zitten maken over niks, eeuwig zonde toch? Elk huisje heeft zijn kruisje en dit is die van mij. Heb ik het toch gedurfd, dat hardop uitspreken.