De wind geeft me een extra duwtje in de rug, mijn tenen vleien zich op de metalen trappers, en ik heb het gevoel dat ik vlieg. Het is voor mij het ultieme gevoel van vrijheid, fietsen op mijn blote voeten, en dat is al zo sinds ik een jong meisje was.
Die diepgewortelde sensatie voelde ik al toen ik nog heel piep was. Dat moment dat ik warm en plakkerig op de fiets stapte, na een fijne dag op het strand. Met mijn teenslippers bungelend aan het stuur van mijn fiets, koetelde ik dan fijn op mijn gemakje naar huis. De verkoelende wind wapperend door mijn haren, de gloed van de zon nog op mijn lijf, en met die blote voeten op mijn trappers. Meer dan zalig.
Daar dacht ik aan vanmiddag, toen ik door de weilanden naar huis fietste. Ik had het warm, en natuurlijk had ik wind tegen 🙂 Het was een kilometer of dertien, en ineens dacht ik aan hoe ik vroeger altijd op de fiets zat als het warm was. Zonder aarzelen trok ik met een grote grijns mijn hakken uit, mikte ze in mijn tas en fietste de rest van de weg lekker op mijn blote voeten. Het was heel gek hoeveel energie het me gaf, en opgetogen trapte ik naar huis.
Op blote voeten
Het voelde echt weer bijna net als toen, en ik dook zalig weg in die herinnering. Glimlachend naar iedereen die ik tegenkwam, stroomde al dat vrolijk uit mijn lijf, en ik kreeg verraste blikken terug. De wereld zijn wij, wij met zijn allen. Voorbij alle narigheid, ligt de warmte voor het oprapen, en ik heb ruim geraapt die middag.
Ik was bijna thuis toen er nog een jonge vent ergens op een vluchtheuvel stond. Volledig ingepakt, met een gasmasker op zijn toet en een enorm bord in zijn handen. ‘Net getrouwd’, stond er op, ’toeter voor mij’. Ik schoot in de lach en hij keek naar me terwijl ik aan kwam fietsen. ‘Bellen ook goed’, riep ik, en met twee duimen omhoog stond hij enthousiast te knikken.
Nog na-grinnikend fietste ik die middag onze achtertuin in. Geluksgevoel zit echt in alles, je hoeft het alleen maar vol overtuiging te omhelzen 🙂