Mijn leven is een stuk saaier geworden, de laatste maanden kom ik eigenlijk niet op plekken die meer dan een paar kilometer van ons huis af liggen. Maf eigenlijk, zelf voor mijn werk niet want dat is ook heel dichtbij. Normaal gesproken gaan we er op al onze vrije dagen graag vandoor met dat busje van ons, nu geven we ruimte aan anderen. En dat miezerige steentje zit er ook nog steeds, die vind het blijkbaar leuk bij me. De pijn maakt me malloot soms, ik wil er zo graag afscheid van nemen. Maar niet alles gaat nou eenmaal zoals ik wil.
Gelukkig kan ik mijn hoofd leeg maken in mijn directe woonomgeving. Strand, bos, duinen, you name it, wij hebben het. En door die prachtige, eindeloos warme dagen van de afgelopen periode was ik vooral veel op het strand te vinden. Met mijn blote voeten in dat zand, vroeg in de ochtend of laat op de dag, dobberend op de golven van de zee. Dat lijf sputterde toch wel, dan maar liever sputteren op een lekker plekje.
Die liefde voor het strand voel ik bij alle weertypes, misschien zelfs nog wel meer bij minder weer. Bij barre weersomstandigheden, ‘de wind doodlopen’ zoals mijn vader altijd zegt, vind ik zalig. Alsof voor even alle narigheid uit je hoofd waait. Die enorme open vlakte voelt welhaast therapeutisch.
Strand
Dat hypnotiserende effect van die rollende golven die je zorgen meenemen, wegwassen bijna, al is het maar voor even. Alles in perpectief zien lukt het fijnste op die plek, ik vind er altijd nieuwe moed, nieuwe zin, als ik dat nodig heb. Stap voor stap voortploeteren of voortgeduwd worden door de wind, alsof iemand je een steuntje in de rug geeft. Met mijn haar wild door die zilte wind, is het zalig thuiskomen.
Voor nu geniet ik nog even van de warmte en de kalmte, voor mij mag de zomer best nog een poosje voortduren. Ook al was die enorme bui van gisteravond echt heel zalig, vandaag mag het wel weer mooi worden. En ik blijf hopen natuurlijk, op die kloink in de pot. Dan hang ik de vlag uit 🙂