Gezapig

We zijn vandaag precies een week weg, en die week voelt als een eeuwigheid. Herken je dat, dat er al zoveel gebeurd lijkt te zijn dat een week als weken voelt? Zo voelt het voor mij tenminste, alsof ik al weken weg ben. Alle drukte en het gedoe liggen ogenschijnlijk op grote afstand van deze serene plek.

Objectief bekeken gebeurd er bijzonder weinig, ik zwem eens wat in de rivier, doe een boodschap, klets wat met de buren en schrijf een stukje of lees een boek. Het is gezapig, dat leven hier, en ik wentel me erin. Het is volop genieten van getuttel, ik rommel lukraak wat door de dag.

Dat het hier heerlijk warm is helpt natuurlijk ook, ik begin in mijn bikini en laat in de avond loop ik nog steeds in dat ding. Temperaturen om van te watertanden. Dat zuidelijke is zo zalig. Dag na dag rijgt zich aaneen, met koffie en een croissant, de zwoele geur van rijp fruit en gekoelde flesjes rosé. Het is eveneens een vakantie die zich kenmerkt doordat ik eens niks moet van mezelf en dat is een unicum.

Elke dag laat ik maar een beetje op me afkomen, geen plannen en geen verplichtingen. Elke ochtend word ik op mijn gemakje wakker, van de zon of het gerommel van de mussen. Dan slenter ik over de camping om een vers broodje te halen terwijl de liefste zorgt voor koffie. De ochtendzon schijnt warm op mijn gezicht, en het is stil om me heen. Niks anders dan groen, een rivier die glinstert als een spiegel en die zalige warmte op mijn lijf.

Dat wandelingetje zo vroeg in de ochtend daar geniet ik volop van, net als die eerste plons in de rivier als de rest van de camping nog slaapt. Met mijn eerste kop koffie nestel ik me vervolgens in het zonnetje, mijmer wat voor me uit en besluit dat ik die dag wederom niks moet. Gezapig in optima forma, en ik vind het hartstikke prima allemaal. En het allerfijnste? Ik mag nog zo’n week 😉