Japie

Ik heb tijdens mijn franse kampeeravonturen iets van een historie opgebouwd met sprinkhanen. Vorig jaar hebben we een sprinkhaan na een week of vier nodeloos wegjagen maar een naam gegeven, maar ik ben er dus alert op. Tijdens het opruimen van onze opblazer kwam ik er weer eentje tegen, die zwierf al een paar dagen rond onze kledingkist, ik gok een grote broer van onze verstekeling van vorig jaar. Maar ik hield hem strak in de smiezen, en onze kledingkist hermetisch gesloten, dit jaar gaf ik ze geen kans. We hebben hem met enige egards ‘de tent uit gejaagd’. Ha, die was mooi uit de buurt, ik glom van blijdschap.

Na een zalige warme dag begonnen we gisteravond aan onze vaste ‘slaapkamerinspectie’. Overdag staan de deuren van ons volkswagenbusje lekker open. Een beetje frisse lucht in de slaapkamer kan geen kwaad tenslotte, maar er vliegt gedurende de dag dus ook van alles naar binnen. Dus lopen we voor het slapen gaan alles nauwgezet na. Bij sein veilig sluit ik onze hor en kunnen we plat. Je raad het al, een nazaat van Japie zat in mijn geel-wit geblokte gordijntjes. De liefste bonjourde hem resoluut naar buiten en we sloten de tent. ‘Opzouten’ riep ik hem nog opstandig na, want dan ben ik wel stoer, als ze eenmaal uit het zicht zijn 😉

Sprinkhaan

Middenin de nacht riep die welbekende roep der natuur me luidkeels mijn warme bedje uit. Genietend van een waanzinnige sterrenhemel sukkelde ik richting sanitairgebouw. Nu heb ik nogal een malle afwijking, ik stap het liefst altijd hetzelfde hokje in. Terwijl mijn hand halfslaperig naar het slot reikte slaakte ik een, hopelijk damesachtig, gilletje. Die enorme weggejaagde rotzak zat geniepig op het slot genesteld. Ik vermoedde vuil spel maar ja, bewijs het maar eens, die sprinkhanen zijn wat dat betreft echte linkmiechels. Toch was ik achterdochtig omdat hij precies in ‘mijn’ hokje zat. Volledig wakker geschud vluchtte ik snel een andere in.

Terwijl ik nog aan het bekomen was van de schok stapte ik even later het hokje uit. Middenin het gangpad zat hij me doodstil op te wachten. De gedachte dat er een algeheel collectief brein achter die hele sprinkhanen kolonie zit werd in mijn gedachten steeds realistischer. Met een grote boog liep ik om hem heen en argwanend achterom kijkend kroop ik mijn warme bed weer in.

Gelukkig gaan we morgen richting huis. Nadat ik alles nauwkeurig heb gecheckt natuurlijk, ik neem mooi geen enkel risico meer 😉