Voor iedereen die weleens kampeert zijn alle beestjes en ongedierte in tent of caravan een welbekend verschijnsel. Deze vakantie, en meerdere vakanties voor deze, worstelde ik met het zogeheten ‘sprinkhanen fenomeen‘, ze bleven steeds maar overal opduiken. Ik was nog maar net bekomen van de schrik van dat malle beest in mijn favoriete wc-hokje, toen ik hem diezelfde avond weer terug vond in de nok van ons vouwdakje. Collectief brein, ik was overtuigd inmiddels 😉
Wederom werd hij er vol overgave uit gebonjourd, vanzelfsprekend. Maar de volgende ochtend zat hij gewoon weer met een uitgestreken gezicht op mijn gezellige gordijntjes. Ik was niet eens meer verbaasd, niet meer echt tenminste. Linkmiechels dacht ik alleen maar, jullie krijgen me niet gek, wacht maar. Ik zou blijven wegjagen tot mijn laatste snik.
Diezelfde dag vertrokken we weer richting Nederland, er werd hoog water verwacht van die fijne rivier waar we naast stonden, dus hoog tijd om te verkassen. Maar niet voor ik alles nog eens extra had nagelopen. Ik was er van overtuigd dat ik mijn tijdelijke huisje ‘ontsprinkhaant’ had. Tijdens de reis grapte ik nog gekscherend tegen de liefste. ‘Zal je zien, maak ik onze tas met wasgoed open, komt hij weer tevoorschijn’. De liefste grijnsde, en knikte beamend, dat zou namelijk echt iets voor mij zijn, gezien deze sprinkhaan soap.
Ongedierte
De uren regen zich aaneen, tijdens die reis naar huis, en na een lange dag in de auto werd het alweer donker buiten. Fijn weer bijna thuis, dacht ik bij mezelf terwijl ik iets voelde kriebelen bij mijn arm. Ik verlies nogal eens wat van mijn lange haren dus kriebels van losgeraakte haren zijn niet echt vreemd. Lichtelijk afwezig en vermoeid draaide ik me half om, om die haren van me af te vegen. En daar, pontificaal op het randje van mijn armleuning, zat Japie.
De hufter dacht ik meteen, die smerige linkmiechel heeft het gewoon gepresteerd om mee te liften. Hij lachte, heel smerig, terwijl hij daar gewoon wat zat te zitten. De liefste moest lachen,’hij vind je gewoon leuk’, maar ik was not amused. Na twee pogingen, want ja het springt, zo’n sprinkhaan, heb ik hem richting de snelweg gestuurd. No mercy, ik was er helemaal klaar mee, met dat sprinkhanen gedoe. Alleen een beetje jammer dat ik de rest van de weg overal kriebels voelde 🙂