Confronterende gebeurtenissen, ze rijgen zich aaneen als een kralenketting. Een lelijke welteverstaan 🙂 Ik wordt ouder, ook al wil ik het meestal niet weten, ik ben een meester geworden in ontkennend gedrag. Maar goed, soms kan je er niet omheen.
In ons huidige digitale tijdperk is het superhandig dat toegangsbewijzen gemaild worden, die mobiel zit ook daarom altijd knus in mijn achterzak, mij maken ze de pis niet lauw zogezegd. Even zoeken op het juiste toegangsbewijs et voilà. Als ik mijn leesbril op heb welteverstaan, want zonder zie ik inmiddels geen fluit meer.
Afgelopen zaterdag stond ik in de schemerige hal van een klein poppodium, mijn mobiel in de hand, die toegangskaartjes had ik op voorhand al opgezocht. Dacht ik. Geel sterretje gegeven, ha, lekker voorbereid Cynt. Tot ik daar dus stond. Ik zocht me gek, tussen alle gele gemarkeerde mailtjes. Pfoe, dat waren er toch meer dan gedacht. De jonge breedgeschouderde kaartjesscanner wachtte geduldig op deze oude vrouw. Zuchtend probeerde ik wanhopig scrollend het juiste kaartje tevoorschijn te toveren. De jongeman verloste me van mijn ellende. ‘Wat is uw achternaam mevrouw’? Typte mijn naam, scande mijn kaartjes op zijn apparaat en opende de toegangsdeur.
Digitaal
Grinnikend schoof ik naar binnen terwijl ik me voornam om nooit meer zonder leesbril de deur uit te stappen.
Vanmorgen stond ik bij de sportschool, met mijn QR code, en leesbril. ‘U hoeft alleen uw QR code te scannen mw, dan rolt uw pas zo uit het apparaat. Helaas hielp het me maar weinig, die bril, want er was geen scangedoetje te zien. Alleen maar metalen hekken en een betaalpaal. Je wordt ouder Cynt, dacht ik bij mezelf, straks eerst maar even bellen hoe al dat gedoe werkt. Probeer ik het morgen nog wel een keer.
Ik ben de weilanden maar even ingelopen. Die zijn zonder digitaal gedoe of gescan vrij toegankelijk. Zelfs zonder leesbril 😉 Mooie dag!