Off line

We reizen af en toe wat, de liefste en ik, en onderweg zien we van alles. Mooie natuur, bijzondere medemensen en waanzinnige plekjes. We genieten ons vaak te pletter en verzamelen fijne herinneringen. Maar er is een ding dat ons steeds opnieuw opvalt en waar we ons oprecht razend om maken. Steeds vaker zien we mensen klooien met hun mobiel terwijl ze aan het rijden zijn.

Vrachtwagens die ogenschijnlijk amper in hun eigen rijbaan kunnen blijven? Tijdens het inhalen kijk ik de cabine in en altijd hebben ze die telefoon in hun handen. Trage rijders, onoplettendheid, vreemde stuurmanskunsten, ze zijn met hun mobiel aan het klooien, altijd.

Mopperend zit ik naast de liefste, hartgrondig en hardop te zeiken op al die dwazen. Waarom, denk ik steeds weer, wat is er in vredesnaam zo nijpend dat niet kan wachten tot je stil staat met die moordmachine. Want dat is het he?! Besef dat maar. In een vingerknip kan het gebeurd zijn en we hebben er onderweg een hoop gezien, auto’s die bovenop elkaar zaten. Wat een verdriet zal dat geven.

Mobiel

Ik zou willen dat al die mensen die zo onnozel zitten te appen achter het stuur, een weekje meelopen in een revalidatiecentrum of op de intensive care van een ziekenhuis. Laat ze live zien wat je aan kan richten door dat niet opletten tijdens het autorijden. Laat ze een weekje graven scheppen, laat ze die mensen zien die veel te jong zijn overleden omdat een ander ze kapot heeft gereden. Omdat die mobiel zo vreselijk belangrijk was, blijkbaar belangrijker dan dat mensenleven.

Een ongeluk is gruwelijk en op zich pure horror. En we zijn allemaal maar mensen, we maken inschattingsfouten, dat kan gebeuren. Maar dat sommige van die vreselijke ongelukken zijn veroorzaakt door iemand die zo nodig met die telefoon aan de gang moest en niet kon wachten tot hij of zij stil stond vind ik onverteerbaar.