Ik ben boven om ons ‘weekeindweg spul’ op te ruimen als ik gekeutel hoor door het open raam. Als ik naar buiten kijk zie ik mijn buurmeisje kliederen met een bodempje water en een emmertje.
Ze gaat volledig op in haar spel en ik kijk er vertederd naar, als het aan mij ligt blijf ik hier uren staan. Doe ik niet, vanzelfsprekend, maar het is betoverend, dat grietje en haar gespeel. Terwijl ik van die snoes sta te genieten zie ik een ondeugende trek op haar gezichtje verschijnen. Met een schuin oog kijkt ze naar haar moeder en onderwijl gaat er een been omhoog. Die wil een bad nemen.
Vanuit de kamer hoor ik haar mama haar streng toespreken, het been gaat weer naar beneden en het gekeutel zet zich voort. Tot drie seconden later natuurlijk. Weer kijkt ze met een schuin oog naar mam en weer gaat er een been de lucht in. Grinnikend sta ik te genieten van dat kleine spook. Weer wordt ze streng toegesproken en weer zakt het been terug. Mijn dag is gemaakt hoor en ik maak met een grote grijns mijn klusje af 🙂
Water
Ik denk meteen terug aan mijn eigen draakjes. Onze meiden konden ook altijd zo heerlijk spelen met water, net als de meeste kindjes dat kunnen. Water en zand, succes verzekerd. Die van ons wilden ook het liefst compleet met luiers, rompers en schoenen in emmers met laagjes water stappen. En meteen ook al hun speelgoed in die emmer gooien. Samen onder de douche werd kledderen, ze hadden steevast de slappe lach met zijn tweetjes terwijl ze onder die stromende straal stonden. Het tapijt in de gang was compleet vernacheld door al het water dat over de badkamerdrempel vloeide.
Naast dat genieten van mijn prachtige buurkindjes wentel ik me dankzij die twee dus ook met enige regelmaat in mijn eigen herinneringen. 🙂 Wat een zaligheid.