Het is nog vroeg als ik de deur uitstap. Het zonnetje is bleek, zoals altijd in de herfst, en de wind laat mijn lange blonde lokken om mijn hoofd waaien. Ik ben dol op dit weer. Ik laat de wind me omringen en omhelzen, het is als gezelschap op een stille ochtend zoals deze.
Mijn favoriete lijstje zingt me toe, sommige nummers zijn voor eeuwig zalig en nooit saai. Onderweg kijk ik uitgebreid om me heen, ook al kan ik deze weg wel dromen. Sommige uitzichten vervelen niet. Nooit. Net als fijne muziek en mijn favoriete snoepje, dat verveeld ook nooit 🙂
Terwijl ik die laatste hoek omsla weet ik al wat ik aan ga treffen. Het slaapkamerraam staat al wijd open, en aan de eettafel achter in de woonkamer zie ik twee mensen zitten. Als ik door de poort de achtertuin in stap kijkt een van de twee op. Mijn vader grijnst en steekt zijn hand op, mijn moeder blijft onverstoorbaar haar kruiswoordpuzzel maken.
Heel vaak al stapte ik hun tuin in op zondagochtend, en al heel vaak zag ik dit tafereel dan voor me. Ontelbare keren. Vandaag voel ik een steek van binnen, omdat ik weet dat dit beeld ooit zal veranderen. Het beangstigd me. Ook al zijn ze er zelf heel realistisch in, ze voelen heus ook zelf dat die ouderdom hun omringd.
Foto
Ik discussier met mijn vader over de politiek en het wereldnieuws, vertel hun over de belevenissen van afgelopen week uit ons leven en uit die van de mensen om ons heen. Mijn vader ziet op tegen de winter, het vele donker. Lange dagen en minder buiten kunnen zijn. Samen fietsen ze heel Noord-Holland in de rondte maar mijn vader kan ook uren wandelen in zijn uppie, net zoals ik dat graag doe. We hebben het over Frankrijk, en ze genieten. Zoveel herinneringen worden opnieuw beleefd door er samen over te praten.
Na een paar uur neem ik weer afscheid, zij vervolgen hun zondagochtend. Samen. Ik wandel weer terug naar huis. Het is reterijk, die twee samen aan de achtertafel van hun huis, en in gedachte maak ik een foto. Ik hoop nog heel lang mentale foto’s te kunnen nemen van die twee.