Stortvloed

Een stortvloed aan emotie overvalt me en ik heb absoluut geen idee waar het vandaan komt. Waarom ik me zo voel. Ik wordt getriggert door iets, maar het is een puzzel waardoor.

Ook al denk ik mezelf goed te kennen, soms sta ik verbaasd over mijn eigen reactie. Mijn eigen emotie. En de zoektocht naar de bron is razend lastig.

Zo op het oog wordt die hele hoos veroorzaakt door iets onnozels, maar als ik dieper graaf kom ik bij een poeltje machteloosheid. Een gevoel van er niet bij horen. Niet gelijkwaardig zijn. Het zijn ervaringen uit mijn jeugd die naar de oppervlakte stijgen, toen er een hele periode was waarin ik me ook hopeloos alleen heb gevoeld. Ik wist het keurig te verbergen achter dat maskertje dat ik creëerde, maar dat onveilige gevoel van toen kruipt weer dichterbij.

Alleen

Want niet alleen in mijn jeugd ervaarde ik dat hele onzekere. Het bleef aan me kleven na mijn middelbare schooltijd. Jaren en jaren. En af en toe voelde ik me weer net als toen. Alleen en kwetsbaar. Ik werd al veel te vaak op mijn ziel getrapt. Nog steeds schuilt dat kwetsbare van die jonge vrouw in de schaduwen van mijn bestaan. Ongemerkt aanwezig in de coulissen. Tot dit moment. Tot iemand mijn pad kruist die precies dat type mens is waar ik zo door wordt getriggert.

Die al dat sluimerende gevoel wakker schud. En me het gevoel geeft er niet bij te horen. Ben ik weer dat lelijke eendje van toen.

In de stilte van de nacht voer ik hele gesprekken in mijn hoofd, laat ik toe wat me bezig houd en spreek ik uit wat ik zie. De nonchalance van het gebruik maken van andere mensen dat zich ontvouwt voor mijn ogen, ingepakt in een sluier van heel iets anders. Iets onberekenbaars waardoor ik me onveilig voel.

Het is het soort mens waar ik kippenvel van krijg. Waar ik nooit aan zal wennen en waar ik het liefst met een grote boog omheen loop. Maar soms is er geen ontkomen aan…..