Een baan in de zorg is prachtig, hoewel ik sommige dingen in een vingerknip zou veranderen.
Leegloop in de gezondheidszorg, bijna dagelijks staat het in de krant. Aandacht voor het werk zelf verdwijnt bijna op de achtergrond, doordat het vullen van het rooster steeds meer een gevecht aan het worden is. Voldoende personeel is altijd een uitdaging geweest, ik weet niet beter. Dat is de gedachte die veel mensen hebben bij de zorg, de krapte en het slechte salaris. Veel verantwoordelijkheid, weinig waardering.
Toen onze kinderen klein waren, was het handig om onregelmatig te werken. Niet gezellig, dat voorop gesteld, maar wel handig. Ik zwaaide mijn gezin uit, als de liefste thuis kwam. Hij at met onze meiden, deed ze in bad, bracht ze naar bed. En het kwam ook weleens voor dat alles nog wakker was als ik thuis kwam uit mijn avonddienst. Wilde of konden ze niet slapen, dan liet hij ze boven maar spelen en zat er zelf bij om van zijn meiden te genieten. En om op mij te wachten. Supergezellig vond ik dat, als ik thuis kwam met al mijn lieverds nog lekker wakker. In plaats van in een donker huis thuis te komen, waar alles al sliep.
Weekeinden, nachten, feestdagen, als mijn gezin vrij was, ging ik aan het werk. Zo voelde het vaak. We hadden zelden oppas nodig en dat vonden onze meiden fijn. Een van ons was altijd thuis. Jarenlang werkte ik alleen maar nachtdiensten, tropenjaren waren dat.
Baan in de zorg
Maar ik kon onze dochters wel altijd zelf naar school brengen en haalde ze tussen de middag weer op. De verhaaltjes voor het slapen gaan hoefde ik nooit te missen. Ik sliep in etappes, niet echt ideaal, maar zo was het het fijnste voor ons gezin. We redden het met elkaar en ik kon blijven werken, dat wilde ik graag. Dat anderen het anders oplossen is prima hoor, maar ik zag het geworstel van mijn zus en het gedoe met de opvang, ik koos voor een andere manier.
In al die jaren was die planning rondom vakanties, vrije dagen en feestdagen niks minder dan een drama. Omdat de zorg vraagt om een constante bezetting, de hoeveelheid werk is altijd hetzelfde. In de loop der jaren is die alleen maar toenemend kwetsbaar geworden. Ik was vaak jaloers, om het gemak waar anderen mensen in anderen sectoren vrij konden krijgen, spontaan konden snipperen. Extra werken was vaker aan de orde.
Zestien was ik, toen ik begon met werken in de zorg, inmiddels ben ik eenenvijftig en de krapte is er nog steeds. Hoe vaak is het wiel niet opnieuw uitgevonden in al die jaren. De vergrijzing neemt toe, de hoeveelheid personeel neemt af. Het jaarlijkse gevecht rondom de vakantievervang blijft een ingewikkelde puzzel, en nu zitten we ook nog midden in het corona tijdperk die de druk nog verder opvoert.
Werken in de zorg, ik heb er nooit spijt van gehad, het past bij me. Maar sommige dingen van dat werken in de zorg, zou ik in een vingerknip veranderen.
Zo herkenbaar! Ik ben een paar jaar ertussenuit gegaan omdat ik het gesodemieter met de ” managers”( lees de mensen die op zeer dure plekken ertussen geschoven werden en nog nooit met een vinger aan een client patient gezeten hadden , bepaalden wat er moest gebeuren.. tegen beter weten en protest van degenen die het vuile werk weer moesten opknappen) meer dan zat was.
Nu weer terug in de zorg, als vigger in de wijkzorg. Zo mooi zoveel geweldig mooie ontmoetingen.. en ondanks coronadruk een geweldig team.
Applaus .. pfff om daarna weer lekker te laten verzuipen… een bonus? Niet voor mij. Ik reed geen ” corona route” ik was er voor de Anderen ( de ouderen die thuis waren en ook gevangen waren , en nog zijn).. maar wel 2x getest omdat ook in onze normale route mensen positief getest werden. Geen bescherming…
Haal dure tussenlagen eruit.. geef de mensen aan het bed meer en maak het zo weer aantrekkelijk om in de zorg te werken. Helaas gaat alles om geld, de mens, het gevoel en vooral onze loyaliteit ten opzichte van een mens met een hulpvraag daar wordt misbruikvan gemaakt door degenen die met cijfers werken en niet met mensen…
Ook corona heeft hen niets geleerd… dat je met geld geen gezondheid kunt kopen, geen medeleven, geen kennis en kunde als het gaat om het ” zorggevoel”.
Wat wij doen is niet in geld uit te drukken, maar het zou fijn zijn als er in ieder geval getracht werd om zaken in pespectief te zien… prioritering.. mensenwerk boven winst..
Mooi Monique, ik denk dat jouw verhaal voor velen herkenbaar is. Wat een heftige tijd is het ook voor jou! Ik heb de wijsheid niet in pacht, jeetje wat zou ik dat graag willen, maar in al die jaren is geld zeker veel meer een rol gaan spelen. En dat de zorg onbetaalbaar wordt als er niet opgelet wordt snap ik best, logisch natuurlijk. Ik zou niet perse meer willen verdienen, ik zou al dik tevreden zijn met meer personeel. Zodat ik eens naast iemand kan zitten om zijn of haar verhaal te horen zonder op mijn horloge te hoeven kijken 🙂 Want dat is zorgen voor echt, iemand echt zien zonder door te hoeven rennen.Dank voor je reactie!
Ik zie ook een goede ontwikkeling; dat bestuurders een zorg achtergrond hebben. Dus ik hoop en wens dat keuzes niet alleen maar een bedrijfseconomische motief krijgen.
Ik hoop het met je mee Peter! Bestuurders met een zorgachtergrond is zeker een positieve ontwikkeling, als het menselijk aspect wat zwaarder mag gaan wegen is dat mooi, ook voor de toekomst.