Dat versieren van de kerstboom, het is een klusje waar ik elk jaar eigenlijk een tikkie tegenop zie. Vaak heb ik er gewoon geen zin in, want het is toch vooral gedoe. Elke keer voelt het alsof ik een onzichtbare drempel over moet. Want is die met zorg gekozen kerstboom wel een fijne, en past hij eigenlijk wel op dat ene plekje. Mijn woonkamer is geen hele ruime, en veel plekken om hem neer te zetten heb ik niet.
Maar dit jaar ging het halen ervan eigenlijk feilloos, ik ging gewoon niet mee om dat ding uit te zoeken 🙂 En natuurlijk stond hij veel te vroeg, maar het is toch al een raar jaar, dit kan er ook nog wel bij. Gaan we volgend jaar wel weer terug naar normaal.(whoop, whoop, hopelijk!)
Alle lichtjes gingen er met vlekkeloos gemak in, en dus haalde ik ook meteen maar alle ballen van zolder. ‘Dan maar meteen de Full Monty met die boom’, dacht ik bij mezelf. Een hele hoop van die ballen heb ik al heel lang, elk jaar wisselen van kleur of ander hipperdepip gedoe is niet aan mij besteed. Met zorg hing ik de glazen ballen in de boom, die ik ooit van mijn moeder kreeg, net als die mooie oude dennenappels en slanke witte pegels. Elk jaar krijgen die ook een plek. Ik heb zelfs nog een paar kerstklokjes die van oma zijn geweest, en elk jaar ben ik weer blij dat ze het hebben overleefd. Gemoedelijk hangen ze naast die vrolijke rood-wit geblokte, die ik al heel veel jaren gewoon superleuk vind. Mijn boom is elk jaar rood, wit en zilver. En het verveelt me nooit.
kerststal
Mijn moeder heeft nog een oude kerststal, en dat ene beeld verteld het hele kerstverhaal in één enkel stuk. Ze had hem dubbel, want mijn oma had er ook eentje. Elk jaar wikkelde mama er een mooie sjaal omheen en zo werd hij weer op zolder gezet. En elk jaar staat de kerststal van oma trouw op zijn plekje in de woonkamer met kerst. Het is een traditie die gekoesterd wordt, en dat heeft niks met geloof te maken. Wel met emotie en warme herinneringen.
Dit jaar kocht ik een glazen kerstengel voor onze meiden, een prachtig en delicaat ding. Om op een klein plekje, stilletjes in alle eenvoud, glansrijk te staan pronken. Het engeltje is niet zo opvallend dat het de sfeer bepaald. Hun eigen huisje, moet vooral hun eigen sfeer hebben. Maar ik hoop dat die engel er tot in lengte van dagen mag staan, en dat hij elk jaar weer tevoorschijn wordt gehaald, die engel van hun mama. Net als dat het beeld van mijn oma, en mijn moeders oude kerstballen, onze kerst elk jaar trouw kleur geven. Dat die engel hun traditie mag worden. Wat een prachtige gedachte vind ik dat.