Kerst en de kerk, vroeger waren ze voor mij ontegenzeggelijk met elkaar verbonden. Gedoopt worden, de eerste communie, het vormsel aan het eind van de lagere school en cathechese-les. Het is allemaal onderdeel van die katholieke kerk en ik heb alles braaf doorlopen. Op het dopen na natuurlijk, want dat was niet echt een keuze . Nu ik erover nadenk, de rest ook niet, dat ging een beetje volgens de norm. Tot ik een jaar of veertien was ging ik mee naar de kerk, daarna wilde ik niet meer. Ik wilde liever dansen op de zaterdagavond, in plaats van mee te gaan naar een kerkdienst.
Dat mensen geloven, moet iedereen vooral voor zichzelf weten. En welk geloof je aanhangt, is ook volledig ieders eigen keus, daar vind ik helemaal niets van. Zolang iedereen ook het respect op kan brengen voor een ander. Ik waag me niet aan de grote vraagstukken, daar is dit stukje niet voor bedoeld. Natuurlijk vind ook ik daar iets van, maar het is eenvoudigweg teveel en te complex om dat in een paar zinnen te kunnen beschrijven. Ik hou het daarom klein en bij mezelf.
Kerk
Toen ik mijn eindscriptie aan het schrijven was, een jaar of dertig geleden, deed ik dat over een ontzettende lieve dame. En de treurige complexiteit van haar verhaal, voel ik nog altijd. Want zij had een forse hersenbloeding gehad, en in die periode was het dan gebruikelijk dat je in een verpleeghuis kwam wonen. Zaaltjes van vier personen, weinig thuisgevoel, als ik er nu aan terug denk lopen de rillingen nog over mijn lijf. Alsof haar situatie nog niet triest genoeg was, zag zij haar ziekte ook nog eens als een straf van god. Haar dagelijks gebukt zien gaan onder dat juk, vond ik vreselijk. De troost die sommige mensen in hun geloof vinden, was bij haar helaas ver te zoeken.
Geloven doe ik al heel lang niet meer, als ik het al ooit gedaan heb, ik kan het me niet meer herinneren eigenlijk. Geloven doe ik liever in mezelf en in de mensen om me heen. Het leven is tenslotte al moeilijk zat, zonder allerlei extra regeltjes waar ik me aan zou moeten houden. Dat tikkie bijgelovig zijn komt, gok ik, doordat ik de jarenlange preken en angstaanjagende zondeverhalen aan heb moeten horen. Die zijn waarschijnlijk toch een beetje onder mijn beïnvloedbare huid gekropen. Welk geloof je ook aanhangt, wees een beetje lief voor elkaar. En als je niet lief bent, heb dan tenminste de moed om je vervolgens niet achter dat zogenaamde geloof te verschuilen. Want als ik iets vol overtuiging geloof, is het wel dat het geloof daar absoluut niet voor is bedoeld.