Nooit foutloos

Vroeger was ik verre van een studiebol, en ik worstelde oprecht op de middelbare. Maar dat kwam ook doordat ik me een lelijk eendje voelde, tussen al die zwanen. Ik had weinig oog voor mijn eigen kwaliteiten, ik zag vooral die van een ander. In mijn herinnering was ik vooral heel erg alleen, op die school, en doodongelukkig. Dat leren bleef daarom vanzelfsprekend ook mijlenver achter, wat niet echt hielp bij dat reeds aanwezige gebrek aan zelfvertrouwen.

Mijn leraar Nederlands, meneer Boontjes, was een wat excentriek figuur. Een lange dunne man met lang grijzig en vlassig haar, dat vergeeld was van het roken. Net als zijn vingers trouwens, en verder was ook echt alles aan hem volkomen nicotinegeel, zo is het in mijn herinnering tenminste. Maar ondanks zijn gezellige lessen, die werkwoord vervoegingen en waar gebruik je nou dt of alleen die d, het wilde er bij mij niet in. Nog steeds niet eigenlijk.

Suf natuurlijk, en een beetje dommig ook vind ik altijd. En vooral nogal onhandig, voor iemand die heel erg graag schrijft. Ik heb er een soort blinde vlek voor ontwikkeld, en heel vaak lees ik over die missers heen. De eerste keer dat ik een proefstukje plaatste op een site, om deze door anderen te laten beoordelen, kreeg ik direct een uitbrander van jewelste. Er stond een taalfout in. Dat stukje werd verder niet gelezen, alleen die taalfout kreeg de volle aandacht. Ik was volledig op ziel en hart getrapt, en er ook meteen weer klaar mee, met dat schrijven. En met het laten lezen van mijn hersenspinsels aan anderen, vooral dat.

Zwakke plekken

Een bestsellersschrijfster stuurde me die avond een persoonlijk berichtje, naar aanleiding van die uitbrander. Zij drukte me op het hart om vooral te blijven schrijven. Die taalfouten zouden er wel door een redacteur uitgehaald worden, als ik dat boek ooit af zou schrijven. Ze gaf me het juiste zetje, om vooral niet op te geven, en leerde me wat het belangrijkste is, als je wilt leren schrijven. En dus bleef ik proberen, en leerde ongelofelijk veel. Maar bovenal behield ik daardoor het plezier om al die stukjes te blijven schrijven, en bleef ik werken aan mijn boek.

Inmiddels kan ik over mijn schaamte heen stappen, als iemand me op een foutje wijst, ik ken mijn zwakke plekken inmiddels. Want elk mens heeft ze, die zwakke plekken, en dat maakt ons eigenlijk alleen maar mooier. Een beetje diversiteit is prachtig, en niemand is tenslotte perfect. Ik leerde dat ik een bijzonder eendje ben, lief en zorgzaam, en net zo bijzonder als die zwanen. En ik ben ook een beetje behulpzaam, door middel van die missers. Want door mij op die foutjes te wijzen, krijgt die ander meteen een lekkere boost van zijn zelfvertrouwen. En geven doe ik nou eenmaal met heel veel liefde 🙂