Afgesloten van emotie

Mezelf afsluiten van emotie, ik had het vroeger tot een kunst verheven. Al dat gevoel, dat ik vol overgave negeerde, stopte ik in een laatje, en dat laatje werd langzaam maar zeker een volle kast. Een jaar of wat terug, voelde het alsof die kast een ondergrondse bunker was geworden, vol onverwerkt verdriet, vol met alle emotie waar ik me in al die jaren geen raad mee wist.

Stilstaan bij hoe ik me voelde, ik kon het werkelijk waar niet, dat masker van vrolijkheid dat ik me had aangemeten deed vol verve zijn werk. Eigenlijk wist ik helemaal niet, dat er zoveel ellende diep van binnen verstopt zat. Doorstomen, dag na dag, en elke teleurstelling, elk heftig verdriet, daar stapte ik overheen. Ik moest zorgen en verzorgen, van mezelf dan he?! Geen tijd om dat alles ruimte te geven. Als ik er nu op terugkijk vind ik het vooral bizar, maar het werd als een tweede natuur, dat verstoppen.

Balanceren

Dat het uiteindelijk goed gekomen is met mij, ook daar had ik eigenlijk zelf geen hand in. Op een dag begon ik onbedaarlijk te huilen en dat stopte niet meer, ook zo bizar. Ik lag gevoelsmatig, van het ene op het andere moment, volledig op een hoop. Dus stapte ik naar de huisarts, en ging een keer met een psycholoog praten. In de jaren die volgden heb ik langzaam maar zeker die enorme puinhoop uit die ondergrondse bunker opgeruimd. Naar eigen inzicht, door te schrijven, veel te wandelen en te onderzoeken waar de pijn nou zat. Ik heb een aantal mensen vergeven, die me veel pijn hadden gedaan. Door me te realiseren dat zij ook maar mensen zijn, met hun eigen sores. Ook geen sinecure, maar wel erg lekker.

Zelfs na al die jaren heb ik soms nog steeds moeite om al mijn gevoel meteen te laten zijn, zeker de negatieve emoties kan ik maar moeizaam toelaten, ik vind het al snel geneuzel van mezelf. Dat balanceren blijft oprecht een ding. Dan bemerk ik ineens dat ik geïriteerd ben, of chagrijnig, en vraag ik me af waarom eigenlijk. Of voel ik een enorme stress in mijn lijf, of een overweldigend gevoel van angst. Maar ik leer om het voor even te laten zijn, leer te balanceren. Omdat het ook weer verdwijnt, als ik er maar even aandacht aan besteed, lang duurt het ook nooit, dat sombere, heerlijk is dat.

Een paar jaar geleden volgde ik een training, georganiseerd door mijn werkgever. En aan het slot van die training had ik een mooi gesprek met de coach die de training had gegeven. Ze vroeg me om feedback, en ik somde een aantal pijnpunten op die me tijdens de training waren opgevallen. Bij mezelf en bij anderen. ‘Jij bent inmiddels je eigen coach geworden, zei ze glimlachend, want je herkend exact waar het mis gaat, bij jezelf en bij een ander’. Ik grijnsde tevreden, mijn eigen coach geworden, als dat geen fijne gedachte is. Stiekem vind ik dat heel erg geruststellend voor de toekomst.