We zijn op vakantie, de liefste en ik. Met ons camperbusje zijn we via Oostenrijk en Slovenië inmiddels in Kroatië beland. Het is heet, weerzinwekkend heet eigenlijk. Elke dag weer. Maar we staan fijn aan zee , vangen elk briesje. We hoeven niks en plonsen tot de max. We slapen met de achterklep van ons busje open, zalig in de buitenlucht. Als het in de avond iets minder heet is (afgekoeld is echt niet de juiste term) liggen we in onze luie stoelen naar de sterrenhemel te kijken, met een heerlijk gekoeld wijntje erbij. Er is weinig fijner dan dat, het zijn dierbare herinneringen. Af en toe hebben we contact met onze dochters, over en weer even horen of alles zijn gangetje gaat.
Als ik mijn telefoon pak om onze meiden een berichtje te sturen, zie ik een gemiste oproep, en het nummer herken ik direct. Gebeld door mijn werk, vreemd. Er is een berichtje achtergelaten of ik even wil terugbellen, en mijn maag draait zich om in mijn lijf want dit is geen zuivere koffie. Mijn collega’s zouden me namelijk echt nooit zomaar bellen, zeker niet tijdens mijn vakantie.
Ik zoek een rustig plekje op in de schaduw en bel mijn werk. Geschokt luister ik naar wat ze me vertellen, en het verdriet trekt door mijn lijf. Een van mijn collega’s is overleden, lieve, zorgzame Carianne. Carianne ken ik al een hele poos, het is een dierbare collega. We werken al heel veel jaren, met wat onderbrekingen, samen. Ik loop verslagen weer terug naar de liefste, vertel hem het nieuws, ik voel me lamgeslagen en intens verdrietig.
Carianne, die altijd klaar stond voor iedereen, die nooit haar hoofd liet hangen, ook al had ze daar echt reden genoeg voor. Privé ging het haar allemaal niet voor de wind en vervolgens kreeg ze ook nog fysieke klachten, cystes in haar lever. Die lever groeide en groeide en ze leek al heel veel jaren hoogzwanger. Al die klachten die ze had als gevolg van dat enorme ding in haar lijf, waren niet op een hand te tellen. Maar nooit, geen één keer hoorde ik haar klagen. Ze vertelde altijd heel nuchter hoe ze zich voelde en waar ze allemaal tegenaan liep, maar nooit en te nimmer in de klaagmodus.
Als ik ’s avonds naar de sterren lig te kijken, denk ik terug aan al die jaren als collega’s. We deelden onze zorgen over de kinderen, mopperden samen op het werk, bespraken onze favoriete boeken. (Carianne was net als ik een fan van het spannende genre). Denk ik terug aan hoe we onze administratie bij zaten te werken, elke 5 minuten bij elke patiënt moest op de juiste wijze worden gedeclareerd, niks was toen nog digitaal. Hardop melig zaten we te vloeken als het net niet klopte, crap!,opnieuw.
Midden in de winter zijn we weleens bijna uit de bocht gevlogen, toen we ’s nachts onze patiënten bezochten. De weg was spekglad en in een akelige bocht ging onze werkbus een hele andere kant op dan wij wilden. Ik hoor nog ons gegil, als een stel keukenmeiden, maar het liep allemaal wonderbaarlijk goed af. We hebben er nog weken om gelachen, om onszelf en het kabaal dat we maakten tijdens die glijpartij. En zo zijn er nog zoveel mooie momenten geweest, zo samen onderweg in de stilte van de nacht.
Heel veel warme herinneringen aan wie ze was en hoe fijn ik het vond dat ze mijn collega was. Altijd had ze zakjes fishermans friend mee, de salmiak versie welteverstaan, daar was ze aan verslingerd. We zullen er wat leeg hebben gegeten, al voort-kletsend over van alles. Oprecht geïnteresseerd in een ander, dat was Carianne.
Dierbare
Logischerwijs veranderden onze gesprekken in de loop der jaren. Zeer regelmatig spraken we over haar verlangen om die buik kwijt te zijn, weer dingen te kunnen doen waar ze al heel wat jaren afscheid van had moeten nemen. Haar wens om gewoon weer te kunnen winkelen, in plaats van alleen maar te kunnen shoppen op de zwangerschapsafdeling. Voor elke vrouw die weleens zwanger is geweest; stel je maar even voor dat die buik er jaar in, jaar uit zit. Ik had er allang bloed chagrijnig van geweest. Maar Carianne niet. Ondanks het verdriet ten aanzien van haar situatie, maakte ze er gewoon het beste van, heel erg stoer en bewonderenswaardig.
En op dat ene moment, dat ze eindelijk een levertransplantatie kreeg, op het moment dat ze die enorme buik eindelijk kwijt zou zijn en haar leven weer terug zou krijgen, overlijdt ze aan een complicatie op de operatietafel. Hartverscheurend wreed, want wat verdiende ze het om nog heel lang van het leven te mogen genieten. Om bij haar kinderen en kleinkinderen te mogen zijn, weer te kunnen waar ze zo naar verlangde, en wat ze al zolang niet meer kon.
Voor Carianne zat geluk in kleine dingen, er was niks hoogdravends aan haar verlangens, mooi vind ik dat. Ze was tevreden met alles wat ze wel had, wat ze wel kon, nuchter en dapper. Elke fishermans friend zorgt bij mij nog steeds voor een hele grote glimlach. De natte ogen die ik er ook van krijg, neem ik eenvoudigweg op de koop toe. En eer ik haar, in gedachten, dat hele mooie mens.