Mijn kop in het zand

Soms wil ik niet geconfronteerd worden met ziek zijn, wil ik gewoon even lekker mijn kop in het zand steken. Vaak doe ik dat, op momenten dat ik er eigenlijk aandacht aan moet schenken.

Ik vind mezelf een lafaard omdat ik als schrijver zelden de ballen heb gehad om mijn eigen verhaal op te schrijven en het hardop uit te spreken. Ik heb IBD. Deze bofkont heeft een combinatie van twee vormen, en een groot deel van de tijd wil ik dat gewoon niet weten. En soms kom ik er daarmee weg.

Drieentwintig was ik pas toen ik ziek werd, ik was net bevallen van onze oudste en druk met het leven en zo’n klein baby’tje. In datzelfde jaar werd ik ziek, ik weet het nog als de dag van gister. Week na week bleef ik beroerd, werd ik graatmager, de kilo’s vlogen eraf. Ik worstelde me door werk en zorg voor gezin. De huisarts bleef me, keer op keer, verzekeren dat het een mentale kwestie was, volgens hem mankeerde ik niks.

In oktober zorgde de liefste ervoor dat ik dezelfde dag nog in het ziekenhuis werd gezien. Hij sloeg letterlijk met zijn vuist op tafel bij de huisarts. Ik was toen nog maar een schim van mezelf, lag met truien aan in bed om mezelf warm te houden. Bizar hoe je als mens je grenzen verlegd en soms de ernst van iets niet inziet. Ik vocht me door de dagen, onzeker geworden door een huisarts die me maar niet serieus wilde nemen.

Ziek

Wat volgde was een ziekenhuisopname, de schok over de diagnose en een lang traject van medicatie en herstel. Wat een rouwproces was dat. Ineens was ik chronisch ziek en de informatie die ik kreeg was minimaal. Ik moest zelf maar uitzoeken wat ik precies mankeerde. Gelukkig is dat in de loop der jaren al veel beter geworden, maar ik hoor die verhalen nog steeds. Er zijn steeds wel donkere periode’s in mijn leven geweest, maar ik heb mezelf elke keer weer opgeraapt en een leuk leven geboetseerd. Ik heb een ziekte maar het definieert me niet, ik doe waar ik zin in heb en weiger resoluut alles aan mijn Crohn-kapstok op te hangen.

Onverstandig en eigenwijs? Dat is het vast. Maar het is wie ik ben en daar ben ik trots op. Er zijn veel mensen met deze ziekte die veel slechter af zijn dan ik, en dat realiseer ik me elke dag opnieuw. Daarom zorg ik goed voor mezelf, heb ik bewust een regelmatig leven na jaren van onregelmatig werken.

Gezondheid is een rijk bezit, en ondanks alles zie ik mezelf echt als gezond, leef ik ook zo. Ik wil me niet druk maken over de volgende ellendige periode. Wie weet wat de toekomst brengt tenslotte, wellicht gaat het nog heel lang goed. Heb ik me nu effe druk zitten maken over niks. Eeuwig zonde toch? Elk huisje heeft zijn kruisje en dit is die van mij. Heb ik het toch gedurfd, dat hardop uitspreken.