Die sluipmoordenaar

Toen ik Geralt leerde kennen werkte ik in de thuiszorg in mijn eigen mooie dorp. ‘Probleem geval’ zeiden de collega’s, dus zette ik me schrap, haalde diep adem en drukte op zijn voordeurbel.

Een onverzorgde magere man liet me binnen, zijn kleren waren vuil, sleets en veel te groot. We gingen aan zijn keukentafel zitten en voorzichtig probeerde ik een praatje te maken. Zijn reactie was kort en afwijzend. Ik was maar kort binnen, die eerste keer, en daar was ik niet heel rouwig om. In de weken die volgden wende hij langzaam aan mijn bezoeken en ik wende langzaam aan hem. Na een poosje vroeg hij me bij het weggaan naar mijn volgende bezoek. 

Elke keer opnieuw zaten we samen aan die keukentafel, praten we over niks en vroeg ik naar zijn dag. Praten ging moeilijk maar ik leerde hem verstaan. Een eigengereide man die ervan overtuigd was dat hij prima voor zichzelf kon zorgen. Dat zijn ziekte inzicht niet mee veerde met de werkelijkheid, ontging hem volledig. 

Het ging niet meer alleen thuis, niet als hij zo bleef vasthouden aan hoe hij dacht dat het moest. Zonder de hulp die we zo graag aan hem wilden geven, maar die hij maar niet kon accepteren. Dus ging zijn gezondheid steeds meer achteruit. En dus was er overleg en werd er besloten om Geralt op te laten nemen. Liefst met zijn toestemming maar zonder dat zou de familie ook doorzetten. Die middag was het gesprek met de psychiater, wat voorschrift is bij een gedwongen opname. Geralt vroeg mij er te zijn, dus was ik bij hem.

Gezondheid

Ze spraken over de dood en dat het zo niet langer ging thuis. Het was een heftig gesprek, open en respectvol en enorm indrukwekkend. Geralt bleef standvastig weigeren, liever dood dan uit zijn huis, zijn gezondheid vond hij nog prima. Nadat iedereen weg was zat ik nog even bij hem, beloofde ik die middag terug te komen. Zijn lichamelijke en mentale vermogens waren compleet stuk, gesloopt door een ziekte die in dat lijf had huisgehouden als een verwoestende orkaan.

Die middag hield ik hem in mijn armen, toen hij een injectie kreeg in dat veel te magere lijf. Vol vertrouwen keek hij naar me op en wat vond ik het hartverscheurend. Samen zat ik met hem op de bank, zag ik zijn ogen langzaam dichtvallen. Ik bleef bij hem tot hij zijn huis uit werd gedragen en naar een instelling werd gebracht. 

Die sjofele verwaarloosde zorgmijder had mijn hart gestolen.

Een paar weken later overleed Geralt, hij wilde niet meer leven op een plek die niet van hem was. 
Ik was met liefde bij hem, die laatste heftige dag. In al zijn kwetsbare onmacht was hij zo moedig, en dat beeld draag ik voor altijd met me mee.