Geluksvogeldag

Een geluksvogeldag in Frankrijk, zo’n dag was het vandaag. We waren weer onderweg vanaf een fijne camping, en hadden een richting gekozen op de kaart. Veel groen en golfjes (kijk maar eens op een detailkaart, groen en golfjes is meestal een belofte voor een mooie omgeving). We reden door de Haute Languedoc. Een vriendelijke omgeving noemde de liefste het. En hij had gelijk. 

Al die prachtige huizen onderweg, begroeid met bloeiende klimrozen, klimop en blauweregen, schitterend. Bijna elk huis heeft een knusse overdekte binnenplaats of veranda, en die zijn prachtig begroeid met allerlei soorten groen en bloeiende struiken. Oude huizen met die herkenbare grove stenen bouw, hun authentieke voordeuren en ouderwetse metalen kloppers. Dat is het voordeel van een keuteltempo, je ziet nog eens wat onderweg.

Dorpjes die ogenschijnlijk willekeurig zijn uitgestrooid, en uit de losse pols tegen een heuvel zijn blijven plakken. Hoe kan je dat nou niet prachtig vinden. Ik ben verliefd op die prachtige beelden, ben verliefd op Frankrijk bedenk ik me. We rijden langs enorme lavendelvelden, velden vol klaprozen, bloeiende oleanders in allerlei kleuren en lange rijen cipressen(wij noemen dat warmweer bomen :-)) Silhouetten van roofvogels steken scherp af tegen een strakblauwe hemel. Het zijn allemaal schilderijtjes, een constante stroom van schilderijtjes.

Zo langs al die slingerweggetjes zien we de natuur steeds ruiger worden, van de Haute Languedoc naar de Ardèche, en rijden we ruim vier uur over 200 kilometer. De met groen bedekte heuvels veranderen langzaam in ruige rotspartijen. Bloeiende cactussen ontspringen vanuit elke onmogelijke spleet, en een steile rotswand wordt door een enkele knalroze bloem onderbroken. De wonderen der natuur, sommige planten die zo sterk zijn dat kunnen leven op zo’n keiharde ondergrond. Daar kan je toch alleen maar bewondering voor hebben.

Prachtige oude fruitbomen staan langs de weg, vooral kersen, zwaar van de rijpe vruchten. En talloze wilde vijgenbomen, echt overal. Langs ravijnen schuin omhoog staan ze vol met vruchten stoer te stralen. Jammer dat je niet overal bij kan 🙂

Ik heb mijn eigen vijg verplaatst van zijn oude vertrouwde plekje, naar een plek achter in de tuin. Die legde bijna het loodje van die reis van een paar meter. Deze vijgenbomen overleven op rotsplateaus in de zinderende hitte, die zijn ijzersterk. We genoten, de liefste en ik, van deze waanzinnige natuur zo onderweg naar onze volgende bestemming. Richting de Ardèche en richting woeste, wilde stromen .

Frankrijk

Voor iedereen die nu denkt dat ik het helemaal steeds voor elkaar heb hier in Frankrijk, nee hoor, zeker niet. Ik heb bijvoorbeeld noodgedwongen het plassen op onmogelijke plekjes inmiddels tot een kunst verheven. Want een wc is er niet altijd onderweg. In mijn werk als verpleegkundige stel ik het plassen altijd uit, er is altijd wel iets wat ik eerst nog moet doen. Ik gok dat ik daar die 5 literblaas aan heb overgehouden, maar zelfs die moet op soms onmogelijke momenten worden geleegd.

En ook dat stuk zeep dat ik onderweg ergens kocht, omdat mijn eigen zeep op was, blijkt een ingebouwde scrub te hebben. Elke keer als ik ga douchen moet ik me dus met schuurpapier wassen, ook niet heel erg jottem. Maar als je dat soort geneuzel naast je neer kan leggen, is er niks mooiers dan zo te reizen. Lekker simpel, zonder luxe, en volop genieten van elke nieuwe dag.

Vanmiddag stonden we weer op een fijne plek. Ik had mijn afkoelplons inmiddels gemaakt en sprong daarna op de fiets om een boodschap te doen. In mijn uppie, rugzakje om, vind ik lekker. Voor het supermarktje waar ik heen fietste zat een zwerver, zijn wereldse goederen in een plunjebaal naast hem. Een blik bier en een pot olijven bij de hand, zijn bedelbordje plus muts voor hem op de grond. En ik werd er zo treurig van, van dat beeld.

Zomaar ineens kan je dat raken, die eenzaamheid, dat verdriet, het straalde ervan af. Ik ben altijd dankbaar voor mijn mooie leven en voor alle liefde om me heen, dat draag ik dagelijks met me mee. Misschien deels ook een gevolg van mijn werk, ik heb al zoveel ellende gezien. Maar ik voelde het extra op dat moment, die dankbaarheid voor mijn volle, rijke leven.