Warm en enigszins buiten adem, fiets ik de oprit van het huis van mijn volgende cliënt op. Ik werk die avond als invalkracht in de thuiszorg. Met kleine kinderen is dat voor ons de meest praktische oplossing, we werken om elkaar heen, zo hebben we nooit oppas nodig. Het is best spannend in een voor mij onbekend dorp, maar vaak ook verassend leuk. Een avond vol nieuwe mensen en nieuwe ervaringen.
Bij het huis staat het onkruid kontjeshoog, het verval is aan de buitenkant duidelijk zichtbaar. De ramen van dit huis zijn in geen jaren meer gelapt en de verf bladdert van de kozijnen. Ik zet mijn fiets op slot achter de bomenrij, draai me om en blijf even stil staan. Vol bewondering kijk ik naar waar ik zo naar binnen mag. Het is een prachtig vrijstaand jaren dertig huis. Wat bouwden ze in die jaren toch pareltjes van huizen. Ik heb mijn hart eraan verpand, aan dit soort woningen.
Prachtig meerkleurig glas in lood sieren de raampjes boven de halfronde voordeur en boven de erkerramen, en naast de voordeur zijn de tegeltjes geëmailleerd. Nieuw moet het huis overweldigend mooi zijn geweest en, ondanks de ogenschijnlijke verwaarlozing, kan je dat nog heel goed zien.
Ik stap de voordeur door en schuifel voorzichtig door de hal. Aan weerszijden staan dozen hoog opgestapeld tot het plafond, dozen gevuld met kranten en troep. De doorgang is nauw, en de stank is overweldigend. Het voelt claustrofobisch om erlangs te moeten schuifelen. De vroegere voorkamer, staat helemaal vol met precies hetzelfde, doos op doos op doos. Ik zie nog net de prachtige ornamenten van het plafond, treurig en afgebladderd wachten ze tot iemand ze weer in hun oude glorie hersteld.
Aan mijn linkerhand staat op elke hardhouten traptree rotzooi, langs het prachtige elegant bewerkte hout van de trapleuning tot aan de buitenmuur, het oogt als een opstapeling van intens verdriet. Voorzichtig schuifel ik verder door naar de achterkamer.
Verwaarlozing
Ineengedoken zit ze op een stoel, de oude dame die hier woont. In het huis waar ze met haar geliefde na haar trouwdag is gaan wonen, en waar ze haar kinderen heeft grootgebracht. Op deze plek wil ze sterven, omringd door haar herinneringen. Net als haar huis, is ook zij slachtoffer van langdurige verwaarlozing. Het stemt me altijd intens verdrietig om een mens in deze toestand aan te treffen.
Ik kan de ramen nog net zien en ondanks de dikke laag vuil, laat het nog wat daglicht binnen. De dozen staan in deze ruimte minder hoog opgestapeld, het voelt hier minder claustrofobisch. De huisarts heeft gezorgd voor wat ruimte, zodat de thuiszorg haar werk kan doen. Ik ga op mijn knieën voor haar zitten, vraag hoe het met haar gaat en of ik haar mag verzorgen. We praten wat, zij en ik. Die verzameling dozen is voor haar de normaalste zaak van de wereld, zoveel wordt duidelijk.
‘Overweldigend veel onverwerkt verdriet heeft de verzamelwoede aangewakkerd’ had de huisarts gezegd. Babbelend over niks verzorg ik haar wond en zwachtel ik haar been. Het is een wonder dat deze oude dame zich nog zolang heeft kunnen redden, en dat haar conditie niet nog veel slechter is. Haar gebrek aan hygiëne is pijnlijk om te zien. Met een zwaar gemoed neem ik afscheid. Het stemt me treurig, ik zou zo graag veel meer voor haar willen doen. Eenmaal buiten blijkt het pijpenstelen te regenen en berustend laat ik het water over me heen spoelen. Het geeft mooi weer hoe ik me voel na dit bezoek.
Inmiddels is er alweer twintig jaar verstreken, maar dat toonbeeld van verwaarlozing ben ik nooit vergeten. En zij was de afgelopen jaren helaas niet de enige die ik tijdens mijn werk in de thuiszorg zo aantrof. Ik hoop oprecht dat niemand buiten beeld raakt, in deze tijd van veelvoorkomende onmogelijkheden. Want dat zou pas echt mensonterend zijn.
De ervaringen die ik opdeed in de zorg zijn me dierbaar, ik bundelde ze in een prachtig boek.
wat een mooi en lief blog. verval gaat heel langzaam, niemand kiest ervoor …
dank je wel felice, en dat is zeker waar, het sluipt steeds een klein beetje dichterbij. Maar ik vind het altijd weer treurig om tegen te komen.