Skip to content
Menu
Cynthia Poen
  • Contact Formulier
Cynthia Poen
prestatiedrang

Razende spijt

Posted on 13 juli 201926 september 2020

Ach mijn immer vervelende prestatiedrang. Spijt had ik, onnoemelijk gruwelijk veel razende spijt. ( om maar even aan te geven hoeveel spijt ik had) Hoe had ik ooit zo stom kunnen zijn om ja te zeggen, om het goed te vinden. Met enthousiasme ook nog, een soort schepje erbovenop. Zelfoverschatting, soms bekruipt het me ongemerkt. En nu wordt ik ervoor gestraft, voor mijn overmoedigheid. Wordt ik gestraft voor mijn’ tuurlijk doe ik mee, dat kan ik best, doe ik gewoon, geen probleem’ antwoord.

Ik zei ja tegen een loopje, vol overtuiging. Samen met collega’s meedoen aan een hardloopevenement, dat de naam draagt van mijn nieuwe werkgever, ik twijfelde maar een split second voor ik me opgaf. Dat ik al een jaar niet had gelopen schoof ik voor het gemak terzijde, het kwam vast goed.

Ergens diep vanbinnen zit een prestatiedrang, die in mijn vroege jeugd is begonnen, en waar ik vast nooit helemaal van af kom. Als jong meisje wilde ik graag op atletiek, maar ik was met mijn zes jaar veel te jong. Omdat ik lang was voor mijn leeftijd, liet de vereniging mij toch meedoen aan wedstrijden. Onder de naam van een ouder meisje, tot ik zeven was en ik officieel lid mocht worden. Twee keer per week na schooltijd trainen en op zaterdag met het hele spul in de bus naar waar dan ook voor een atletiek wedstrijdje.

Met mijn ogen dicht kan ik het gevoel zo terughalen, inclusief de spanning voor de start. Altijd die hoop op een mooie prestatie, terwijl specifieke geur van de kunststofbaan je omringd. En dat bijzondere gevoel van die spikes aan mijn voeten. We bewonderden elkaars prestaties, en zaten op het gras gezamenlijk te kijken naar de start van een ander nummer. In mijn sporttas zat standaard een zakje gesmeerde broodjes, een pakje drinken en wat geld voor een zakje snoep.

Wat voelde je je een bofkont als je eens een medaille mee naar huis mocht nemen, overweldigend trots was ik dan op dat glimmende ding om mijn nek. Glunderend kwam ik dan thuis ( nu snap ik ook eindelijk waar mijn voorliefde voor medailles vandaan komt :-))

Prestatiedrang

Maar goed, een hardloopevenement dus, op vrijdagavond, in Haarlem. Helemaal leuk toch? Ware het niet dat ik net een maand op vakantie geweest was. Mijn voornemen om tijdens mijn vakantie wat te trainen was volledig in het water gevallen, ik had welgeteld één keer een rondje hardgelopen. In Spanje, bij tachtig graden( zo voelde het tenminste) en die prestatie was uitermate teleurstellend.

Ik suste de paniek in mijn hoofd met de belofte om af te zeggen als ik weer thuis was. Dan deed ik toch gewoon niet mee, ook prima. Waarbij ik natuurlijk volledig het feit negeerde, dat ik daar veel te eigenwijs voor ben. Diep in mijn hart wist ik best dat ik niet vlak van tevoren af zou haken. Dat zou ik dan weer niet tegenover mezelf kunnen verantwoorden, belachelijke stijfkop, ik weet het.

prestatiedrang

Ik was bloednerveus voor de start, stond ‘ganz’ ongelukkig te zijn, in mijn prachtige hardloopshirt met logo. Ik had het heet en mijn mond voelde aan als schuurpapier, alsof ik in geen dagen iets had gedronken. ‘Wat een aanstelleritis’ zei ik streng tegen mezelf, het hielp niet natuurlijk, dat toespreken, ik ken mezelf.

Het loopje zelf was een worsteling, mijn prestatiedrang zorgde voor een constante stroom aan verwensingen in mijn hoofd aan mijn eigen adres, goed voor de ontspanning ook. Ik kwam geen moment lekker in mijn pas, het natuurlijke gevolg van nul training, een teveel franse kaas en rode wijn tijdens de afgelopen weken. Maar wat hing er een geweldige sfeer in de stad, al die mensen, al die muziek , die hele lading sportievelingen.

Iedereen werd bejubeld en toegejuicht, er was bier en water onderweg, en alle wegen waren heerlijk ruim. Het parcours slingerde fantastisch mooi door die prachtige stad, wat is Haarlem toch schitterend. En wat was het jammer dat ik er veel te weinig van kon genieten. Eenmaal over de streep met medaille en bidon, was ik de meeste pijn alweer vergeten, ik had het toch weer mooi geflikt.

En volgend jaar? Weer meedoen? Tuurlijk! Ik heb alweer een paar keer gelopen, voel de progressie in mijn lijf, heb alweer een glimpje gevoeld van de kracht die ik ooit had. Volgend jaar ga ik de hele weg om me heen kijken en terug juichen, genieten van de stad, van de muziek, van de mensen, en van het feit dat ik deze keer wel getraind heb. Ik verheug me er nu al op 🙂

4 thoughts on “Razende spijt”

  1. Inge schreef:
    13 juli 2019 om 18:33

    Knap hoor!!!! Je hebt het wel gedaan💪😘

    Beantwoorden
    1. Cynthia Poen schreef:
      14 juli 2019 om 14:56

      thanks ing! x

      Beantwoorden
  2. Cindy schreef:
    14 juli 2019 om 13:38

    Cynthia je hebt het super goed gedaan!

    Beantwoorden
    1. Cynthia Poen schreef:
      14 juli 2019 om 14:55

      Ah, lief, dank je! komt door de support van lieve collega’s 🙂 Ik reken volgend jaar weer op je!

      Beantwoorden

Geef een reactie Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categorieën

  • Cynt blogt
  • Diversen
  • Ervaringen coronatijd
  • Ervaringen van een mama
  • Fictie
  • Kampeeravonturen
  • Met een knipoog
  • Warme herinneringen
  • Zelf klussen
  • Zorgblog

Archief

  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • januari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze site, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid

Meta

  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.org
©2021 Cynthia Poen | WordPress Theme by Superbthemes.com