Het is nog vroeg, als ik met een verse kop zwarte koffie de krant zit te lezen. ‘Zomerstress onder verpleegkundigen, de patiënt moet meer zelf doen’ lees ik. Er wordt met heel veel noodgrepen getracht, alle gaten in het rooster te dichten. De druk, die het hele jaar door al torenhoog is, is tijdens de vakantieperiode helemaal ondoenlijk. Ik lees het hele stuk door, lees over extra diensten, over die zorgkrapte.
En dit jaar wordt er nog een schepje bovenop gedaan. Als gevolg van de corona, is de werkdruk helemaal hoog.
Dit jaar was het eerste jaar dat ik er niet meer mee te maken heb. Want ik ben wel nog uitvoerend verpleegkundige, maar dan als oproepkracht. Ik kon de moed niet meer opbrengen, na zoveel zomers steeds weer hetzelfde liedje, om weer te worden meegezogen in de krapte en de druk.
Daarnaast ben ik ook op een andere manier betrokken bij zorgverlening, als vaste baan. En er zijn meerdere redenen geweest waarom ik die keuze heb gemaakt. Privé redenen, omdat ik het echt zat was om nooit eens spontaan vrij te kunnen nemen. En dat eeuwige gevecht om de weekeinden dicht te krijgen. In december al je vakanties moeten aanvragen voor het jaar erna. Vaak moest er dan alsnog worden geschoven, of je kreeg een deel van die aangevraagde vrije dagen gewoon niet. Als gevolg van de krapte, natuurlijk, maar leuk is anders. Na ruim dertig jaar vond ik het genoeg geweest.
Zorgkrapte
Nu onze dochters het huis uit zijn, had ik enorm veel behoefte aan regelmaat, aan meer tijd voor ons samen.
Maar ook dat dagelijkse gevoel van tekort schieten vond ik vreselijk. Omdat ik nooit alles kon doen wat ik wilde doen, wat ik vond dat ik moest doen. Het eeuwige gedraaf en geren de hele dag, en dan soms niet verder komen, dan het geven van alleen de basiszorg. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen, omdat ik zo graag meer wilde doen, en meer wilde geven.
Het deed best een beetje pijn om die stap te zetten, maar toch ben ik er nog elke dag blij mee. De tijd en energie die ik over heb aan het eind van een werkdag, voor het schrijven om maar iets te noemen, vind ik zo ontzettend heerlijk. Ik kom veel minder uitgewrongen en uitgeblust thuis van mijn werk. Mijn leven voelt weer in balans, en dat is me heel veel waard.
Als uitvoerende in de zorg werken is dankbaar, en heel erg prachtig. Ik heb er een lading waardevolle herinneringen aan. En de uren die ik als oproepkracht werk, koester ik en geniet ik ten volle.
Maar als ik nu alles rondom corona, bonussen en salarisgevechten lees, juist in deze tijden van enorme krapte in de zorg, dan denk ik dat er wellicht wel meer mensen zijn zoals ik. Die uiteindelijk voor een zijweg kiezen. En dat verbaasd me nou weer niks.