Eén brok emotie was ik, toen ik voor het eerst werd voorgesteld aan de familie van mijn vriendje, herkenbaar nietwaar? In dit specifieke geval werd ik voorgesteld aan de favoriete oom van mijn vriendje. Dat vriendje dat later mijn echtgenoot werd.
Peet woonde in Haarlem met zijn gezin, in een prachtig grachtenpand boven zijn eigen kapperszaak. Met de zenuwen gierend door mijn lijf stapte ik voor hun huis uit de auto, op de weg erheen had ik me alvast mentaal een soort van schrap gezet. Een blond jochie brulde half uit een raam hangend’ hey pap, het is een blonde’ terwijl hij naar ons wees. Acuut schoot ik in de lach, van dat enthousiaste blonde draakje, Peet zijn enige zoon. Al na-grinnikend viel er al een hoop spanning van me af.
Die eerste indruk, van die drie mensen bij elkaar, van dat mooie gezin, het voelde meteen goed. We aten allerlei mysterieuze dingen die avond, waar ik van mijn leven nooit eerder van had gehoord. En ik kreeg een rondleiding door dat schitterende familiehuis, dat zoveel warmte en gezelligheid uitstraalde. Sinds die eerste dag was ik altijd welkom. Peet en ik, we vonden elkaar goed volk.
Jaren gingen voorbij, en dat blonde jochie kwam regelmatig een weekeind bij ons logeren. Een weekeind vol Arnold Schwarzenegger- films kijken en frikandellen eten. Hoeveel ik ook voorstelde, iets anders wilde hij niet. Niet ontbijten, niet douchen, wat nou tandenpoetsen, hij wilde alleen maar lekker films kijken, met ons. Peet moest altijd heel erg zijn best doen om hem op zondagmiddag weer mee naar huis te krijgen, elke keer was dat weer een uitdaging. Ik hielp eens een zomer bij Peet in de kapperszaak, zij kwamen op onze de bruiloft. We leefden ons leven en dat leven kabbelde heerlijk voort.
Tot dat kleine jochie, inmiddels volwassen geworden, ons opbelde met een stem vol verdriet, Peet was ziek, ernstig ziek. Inmiddels helaas gescheiden, werkte Peet hard in zijn eigen kapsalon. Naast al die lange werkdagen was hij ook fulltime levensgenieter en enthousiast vogelspotter, Peet genoot volop van zijn leven. Hij had al zoveel gevechten geleverd in zijn leven, en al zoveel verdriet overwonnen. Nu stond hij voor de grootste uitdaging ooit, en wij hoopten met heel ons hart op alleen maar goed nieuws.
Emotie
Lieve Peet, met dat wilde haar waar hij altijd doorheen zat te woelen met die eeuwige peuk tussen zijn vingers. Peet die altijd oprecht interesse in je had en altijd blij was om je te zien. Lieve Peet, bij wie ik me altijd zo welkom voelde. Lieve Peet, die dat waardeloze gevecht niet kon winnen. Met ons hart zwaar van verdriet namen we veel te vroeg afscheid van hem.
Het is een vrijdagavond, we luiden het weekeind in met een wijntje en mooie muziek, platen draaien blijft een favoriete bezigheid. Ramses Shaffy klinkt uit de boxen en we grijnzen naar elkaar, de liefste en ik. Het staat voor ons synoniem aan Peet, deze muziek, en zeker bij dit nummer is hij altijd in onze gedachten.’Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan’ zingt Ramses. ‘Laat me, ik heb ’t altijd zo gedaan’. Het is fijn, om even aan hem te denken. Ook al doen we dat regelmatig, deze muziek roept toch altijd wat extra gevoel op en heel veel mooie herinneringen. Ik zing mee, vals als een kraai, als altijd, maar het maakt het moment er niet minder mooi van. Weemoedig denken we terug aan toen, wat is er toch al veel veranderd.
Lieve Peet, konden we nog maar even…….ik mis je.